Toch nog maar even vertellen hoe het vanaf 28 oktober 2016 is gegaan. Tussentijds ook nog een bezoek in het OCL gehad. Maar laat ik bij het begin beginnen. De bestraling is achter de rug en ik zeg tegen mezelf.....zo en nu gaan we weer opbouwen. Lekker weer aan het werk en als het kan lopen en fietsen. Maar dit is echt te voorbarig. Pas na de bestraling besef ik wat er de afgelopen drie maanden met mij gebeurd is.
In juli 2016 kreeg ik te horen dat ik onrustige cellen in mijn linkerborst heb en dat er een bioptie moet plaatsvinden. Even terugkijken......
1 augustus 2016 lig ik op de operatie tafel voor een kijkoperatie aan mijn rechterknie. De meniscus is ingescheurd en het is er troebel. De chirurg maakt het schoon maar constateert ook slijtage. Hij hoopt dat de meeste pijn is weggenomen door deze behandeling.
2 augustus 2016 is de biopt genomen, wat niet zonder slag of stoot is gedaan.
5 augustus 2016 de uitslag van de bioptie, het is kanker 5,5mm groot. Er wordt besproken wat de te nemen stappen zijn. naast de nodige ocl en mcl bezoeken
19 augustus 2016 operatie aan de linker borst. Ook hier ging het niet zoals ze hadden gehoopt. de poortwachters zijn onvindbaar, het jodiumzaadje en het chipje waren op de loop. Er moest meer weefsel weggehaald worden.
25 augustus 2016 naar de oncoloog, zij vertelde dat de kanker er helemaal uitgesneden was en dat alle toeters en bellen die eerst van kracht zouden zijn, gereduceerd is naar enkelt bestraling. 23 keer het maximale aantal voor preventie.
19 september 2016 start bestraling en dat 23 werkdagen, ca 70 seconden per keer. Toen heb ik het over me heen laten komen, het geaccepteerd wat er moest gebeuren. Nu zeg ik dat er 3 maanden uit mijn leven gehapt is.
Nu pas besef ik wat er gebeurd is en zijn wisselende stemmingen aan de orde van de dag. Dan was ik blij, dan in en in verdrietig en dan intens moe.
24 oktober 2016 naar de bedrijfsarts. De 23 keer bestraling was die donderdag ervoor voorbij. Ik vertelde hem dat ik emotioneel ben en moe. Hij zei dat dit vrij normaal is na zo'n ingreep. Hij stelt voor dat ik het werk ga oppakken voor 12 uur per week, dit is de helft van mijn normale werktijd en daar zou ik ergens in november aan kunnen beginnen. Hij zei dat ik zelf maar moet uitzoeken wat het beste is. Bijvoorbeeld 2 x 6 uur of 5 x 2,5 uur.
7 november 2016 begon ik met 3 uur x 4 dagen. Dit is zo gegaan omdat ik ook gebruik maak van de taxi op kosten van de werkgever. Mijn knieën willen mij nog niet lang genoeg dragen. Hooguit 10 minuten. De fysiotherapeut vertelt dat mijn bovenbeenspieren verzwakt zijn, waardoor het lopen/fietsen wordt bemoeilijkt. Ik ga 2 x per week naar de fysio om via fitness deze spieren te trainen.
Dus naast werken ook nog naar de fysio......nou dat verneem ik wel. Maar ik wil ook wel weer graag werken. dat heb ik gemist de sociale contacten en het werk.
De bedoeling is om dan de uren te gaan uitbreiden, echter die 2 uur per week extra kan ik nog niet opbrengen na mijn eerste werkweek. Na de tweede week ging ik akkoord, tegen beter weten in, en werkte 3,5 uur per dag 4 dagen per week, maar wat valt dit tegen. Ik loop op mijn tenen maar wil dit niet toegeven. Vrijdag kreeg ik last van steken in mijn hoofd, ik ging van alles denken. Je hoort wel vaker dat de kanker ergens anders komt.......
27 november 2016 toch maar naar de dokterswacht in het MCL. Mijn bloekdruk, hart en longen werden gecheckt, ook de aderen in mijn nek werden beluisterd. De arts controleert toen mijn rechteroor en constateert dat ik geen oorsmeer heb. pfffff gelukkig maar. Drubbels mee en maandag maar even niet werken.
30 november 2016 na werktijd moest ik naar het OCL voor een gesprekje en oedeemcontrole. De taxi kwam maar niet waardoor ik te laat op afspraak was. Ik voelde me opgejaagd, maar optimistisch als ik ben probeer ik me goed te houden. Echter werd hier al snel doorheen geprikt. Ik moest huilen, want alles wat zij vertelde dat was op mij van toepassing. Ja ik ben moe als ik uit het werk kom. Ik lig dan ook meer op de bank dan dat ik wat doe.
De huisarts verbaasd zich er niet over, gezien hetgeen ik dit jaar voor mijn kiezen heb gehad. Zij adviseert om het rustig aan te doen, net als in het OCL.
Uiteindelijk heb ik een stap teruggedaan en ben 3 uur om de dag aan het werk. Telkens een rustdag er tussen. Dit gaat beter zo.
Omdat ik de taxi fijn vind maar ook als belemmering ervaar, heb ik deze niet meer. Ik moet toegeven dat ik mij niet zo groot had moeten houden en beter naar mijn lijf had moet luisteren.
Als ik een dag veel gedaan heb dan lijkt het of mijn hoofd vol wol zit. Logisch nadenken is dan niet goed mogelijk. Concentreren is ook een dingetje. Het ene moment beter dan het andere moment.
Nu langzaam aan opbouwen al zal het met 15 minuten per dag om hoog gaan. Iedere stap is er 1.
