Eerst maar naar het R.I.F. Ik ben, voor de verandering, slim geweest. Ik heb, bij taxicentrale Beimers, de heen en terugreis in 1 keer doorgegeven. Dit mocht eerst niet maar nu opeens wel.
Fantastisch, dat ik dit niet eerder gedaan heb...
Doordat ik emotioneel was, heeft een verpleegkundige, bij de bestraling, even tijd voor mij genomen. Dit deed mij goed.
Adem vasthouden was nu lastiger. De tranen liepen mijn oren in. Neus verstopt, nou dan weet je het wel. Het is desondanks gelukt.
De verpleegkundige liep met mij mee en na nog even gebabbeld te hebben legde zij spontaan haar armen om me heen en wenste me sterkte. Ik vind dit een lief gebaar van haar. Het is echt zo'n dag dat huilen belangrijker blijkt te zijn.....
De taxi die stond al klaar, hoe is het mogelijk. Ik ben toch maar een boffert.......
Om niet de hele dag in deze trieste stemming te blijven heb ik mijn schilderwerk er maar weer bij gepakt.
Het word steeds mooier. Al bekruipt mij wel het gevoel dat deze beschildering er makkelijk afgaat als het buiten staat. Deze plaat wordt wel eerst nog gefixeerd en dan buiten gezet. Eerst zien wat het gaat doen, voordat er een grote plaat komt.
Ik ben bang dat er toch iets anders moeten komen...... voor de garagedeur.
Afgelopen weekend is ons kruidenkast opgehangen en ingericht. Het is alsof het er altijd al gehangen heeft.
Het is zo fijn om samen zo handig te zijn.
Morgen na bestraling nog even bij Mw. Dr. Vlasman langs. Zij controleert of alles volgens de planning gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten