13 en 14 oktober

Donderdagochtend 13 oktober eerst Nico (cheffie) en Yvonne (collega) op visite. Dit was een welkome afwisseling. Ik ben verwend met tulpen een chrysanten plant.....ieder knopje is een medewerker UWV volgens cheffie:). Nog een tijdschrift erbij en een kaart echt hartverwarmend. Dit heeft mij goed gedaan.

Na dit bezoek moest ik ook weer naar het R.I.F. ik ga er bijna aan wennen, om dagelijks er heen te gaan. Toch zou ik blij zijn als dit voorbij is. Het beheerst mijn hele leven maar ook die van Jerke. Mopperen....dat woord kent tie niet. Hij heeft van huis uit geleerd, niet klagen maar dragen en dat doet tie. Zo dat moest ik even kwijt.

Net als de andere patiënten ben ik overgeleverd aan de verpleegkundigen die mij bestralen. Alles hangt af van de kundigheid van deze mensen.

De apperatuur is gisteren in onderhoud geweest dus vandaag zou ik weer in wachtkamer 4 plaatsnemen. Het ging vlot deze keer en ik was dan ook ruim optijd voor de terugreis met de taxi. Ik had de chauffeuse die baarmoederhalskanker had. Het goede nieuws wat zij vertelde is dat zij nu ook kankervrij is. Ik ben zo blij voor haar.  Zij moet wel onder controle blijven omdat zij risico loopt dat....

De dag is al met al toch vermoeiender geweest.

'S avond bij Els www.bysomeone-els.nl geweest voor een gedachte healing. Zij heeft ook nog mijn knieën behandeld. In de loop van de week moet ik toch wat gaan voelen. 

Vrijdag 14 oktober kwam ik al moe uit bed en mijn hoofd ohooo bonk bonk niet leuk meer. Ik heb veel last aan mijn knieën, aan de binnenkant van mijn benen, het lijkt wel zenuwpijn. Toen ik eenmaal opgang was gekomen ging het wat beter. Het gebonk was weg. Ik loop nog wel stijfjes.

De taxi was later dan anders maar goed er was genoeg tijd om bij het RIF te komen. Het apparaat bleek toch nog niet helemaal op orde te zijn, dus moest ik naar wachtkamer 2. Ik mag gelijk doorlopen.  Ik zei tegen de verpleegkundige: gelukkig de laatste deze week en dan nog 4 keer dan ben ik klaar. Zegt zij...tja en dan maar hopen dat het echt weg is.

Dat vond ik geen leuke opmerking. Maar het is wel de realiteit. Ik  moet dit van mij afschudden. Niet te veel bij stilstaan.

Nog even een kort babbeltje met de heer Kuipers. Die voelt de moeheid ook toeslaan. Hij moet nog 9 keer. Dus zie ik hem vast nog wel een keertje.

Nu maar even nergens meer aan denken. Lekker naar huis en op de bank. Ik heb eerst Els een app gestuurd. Zij zou uitzoeken hoe het kan, dat ik zo'n last heb.  Ik moest mij aarden en gek genoeg voel het al een stuk beter. Ik heb nog wel pijn, maar al een stuk minder. Hopelijk wordt dit de komende tijd ook beter.

Nu eerst maar weekend.