Tjonge wat een nacht heb ik gehad. Ontzettend misselijk en veel plassen. Ik zei nog tegen de verpleegkundige dat ik een zeikwijf ben😉. Ach zei ze het is logisch je krijgt infuus en wat erin zit moet er ook weer uit. Geen probleem gewoon bellen.
Maar ik belde echt om de 2 uur. Toen opeens werd ik zo misselijk en kreeg een vervelende hoofdpijn en transpireren, werd toch maar even mijn bloed-suikerspiegel gemeten. Het is raar maar waar maar mijn barcode was te lang waardoor zij geen test konden doen. Er moest iemand van het lab komen. Mijn bloedsuikerspiegel had een piek van 18.9. Ik schrok me wild, jeetje wat hoog. Het was nog altijd onder de 9,5 gebleven dus dit was even heftig.
Er zal dus insuline gespoten worden. Dat vond ik nog al wat. Ik slik zelf 1 pilletje metformine en spuit nog niet. Ik vond het eng. Zij verzekerde mij dat het om een klein beetje gaat en dat ik er niet dood aan zal gaan 😥. Ja..... je hoort wel eens wat en dat kan dan behoorlijke angst geven.
Ze gaf me via het infuus iets tegen de misselijkheid. Het duurde even en het hielp een beetje.
Door de wonden kon ik niet op mijn rechterzij liggen. Dan maar op links maar dat voelt ook niet goed. Het is lastig om een fijne houding te vinden. Uiteindelijk toch de slaap kunnen vatten. Opeens ging er een apparaat loeien waardoor ik wakker schoot.....zo jammer. Er kwam niemand....dan maar op de bel drukken. De nachtverpleegster verhielp het euvel. Ik nam gelijk maar even misbruik van de situatie voor toiletbezoek. Ook 2 uur later stond er weer wat te loeien....dus maar weer bellen. Ik had paracetamol ingenomen en vrij snel erna werd ik hondsberoerd, misselijk, transpireren en zweverig bah niet prettig. Weer bellen. Ik kreeg weer wat voor de misselijkheid nu gelijk in de arm. De verpleegkundige vermoed dat de paracetamol de oorzaak is. Half 4 nu hoop ik toch wat te kunnen slapen. Kennelijk hoort dit erbij. Per slot van rekening is het toch een behoorlijke ingreep geweest. 6 uur zelf naar toilet gelopen en toen tot half 8 geslapen. Tjonge wat een nacht.
Vanmorgen na het ontbijt kwam de zaalarts de wonden controleren. Hij knipte het verband weg en ik zag van bovenaf hoe het geworden is. Mag, denk ik, niet mopperen, het is over een jaar pas goed te zien hoe het wordt.
Hij en de CO assistent zijn tevreden. Er kwam nog wel wondvocht uit en daar is weer speciaal gaasje met vette zalf op gedaan en met droog gaasverband afgedekt.
Van het OCL zou ik een speciale bh krijgen........ alleen had ik die nog niet. Nu blijkt dat dit al eerder gegeven had moeten worden. Nu moest ik zelf naar OCL om er 1 te gaan halen. Nou ja toe maar....bewegen is goed zeggen ze.
De bh geeft veel steun is breed onder de oksels en heeft een voorsluiting met wel 10 mini haakjes. Maar eerlijk is eerlijk het zit goed. Nu weer teruglopen. Voel wel dat ik wat wiebelig ben, dus rustig aan.
Nog even met de nieuw komers gesproken en rond 11 uur kon ik naar huis. Mijn steun en toeverlaat kwam precies op het juiste moment binnen. Heerlijk naar huis. Ik ben verwend met boeketten. Zo mooi van Jerke en van mijn zus en zwager.
Ik had gedacht een dutje te kunnen doen, helaas is dit niet gelukt, maar heb wel wat kunnen rusten. Ik bedacht mij om even te gaan douchen. Dit mag maar uiteraard bovenlichaam niet met sop. Toen ik mezelf in de spiegel zag moest ik wel even slikken. Ondanks dat het kundig is ziet het er ook hobbeldebobbel uit, hier moest ik wel even om huilen😢. Er loopt een snede van de tepelhof helemaal onder mijn oksel door tot aan de rug. Het zal met de tijd mooier worden......maar dat kan ik nu nog niet zien.
Jerke heeft het verband na het douchen verwisseld. Het is voor hem ook een heel proces. Ik moet mij ook overgeven en hulp accepteren. Ik kan heel veel zelf maar soms ook niet en dan is een handige man in huis welkom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten