12 september 2020.

De nachten zijn wisselend. Ik vind het apart dat in de nacht de pijn zo aanwezig kan zijn.  Linksom, rechtsom, op de buik op de rug.....het is niet zo dat ik ga liggen en gelijk goed lig. Vanmorgen zijn we even naar St. Annaparochie gegaan. De hobbels in de weg voel ik wel, misschien is het toch nog te vroeg dat ik in de auto plaats neem.  Ik heb een mindere dag. Rustig aan maar even. Vanmiddag knapte ik wel weer op. Ik heb denk ik ook te veel mijn best gedaan om met krukken te lopen. Heel even een modewinkel in en de slager dat was voor mij genoeg. De schutting staat mooi. De vrolijke jongen van toen was nu een brok chagrijn. Hij had zijn dag niet....aan het eind van de ochtend ging het wat beter met hem.  

Halverwege de middag kwam dit prachtige boeket binnen.

Ook heb ik naast deze kaarten

 

een klein boekje van een collega gekregen:

Soms voelt het ook zo.....arme ik. Erg lief allemaal....... het geeft mij de steun die ik nodig heb.💞

Het overkomt mij. Ik krijg voor de 2e keer borstkanker en dat ik tijdens de tweede chemokuur een allergisch reactie krijg, was niet te voorzien. Ik was bij deze OCL arts de tweede in zijn carrière die dit kreeg.                                                                                             Op het moment dat op tv over Corona wordt gesproken, ik door deze chemoreactie aan mijn longen, in het ziekenhuis kom te liggen. Ik was echt heel erg ziek volgens de spoedeisende hulparts. Dan ook nog door de chemo en het zware medicijngebruik, binnen twee maanden,  van een matige slijtage naar een behoorlijke slijtage van de heup ben gegaan en daarom een volledige nieuwe heup moet hebben...en nu nog minstens een week wachten op wat er uit het onderzoek komt van de pathaloog, want de kop van de heup was aan het afsterven......tja dat is niet niks.                                                                       De één voelt bijna geen pijn en de ander juist weer wel. Er is mij ooit verteld, tijdens de bevalling van Stewart , dat mijn pijngrens erg laag lag. Of dit echt zo is weet ik niet, maar iedereen ervaart het anders.                                                                                                 Ondanks de tegenslagen probeer ik iedere dag weer tot een feest te maken.                        Ik ga vooruit, twee stapjes naar voren en soms weer één terug. Soms voel ik me arme ik..... maar meestal ben ik strijdlustig en zal ik deze periode ook wel weer doorkomen. Ik heb een man naast me staan die echt alles doet, terwijl hij ook nog kampt met enkele lichamelijke klachten. Ik ben super trots op hem.