nog een  stukje 4 september.

De medicatie die ik kreeg op de dag was niet voldoende. Nadat de chirurg geweest was en ik hem verteld had dat er bijna geen zenuwpijn was,  begon de pret. Het bed wat natuurlijk voorzien is met veel plastic was  bijzonder warm......eigenlijk heet. Mijn billen branden. Omdat ik op de rug moest blíjven liggen lijkt het steeds warmer te worden. Langzaam aan begon het te steken in mijn  been. De zenuwpijn is terug.😣. De medicijnen tot 16.00 uur had ik al gehad. De fentaylpleister moet nog vervangen worden maar die staat in  MCL om 18.00 uur gepland. Suikercontrole deze was gedaald naar 16 maar nog wel goed genoeg voor insuline. De verpleegkundige had het druk. Vloog van de hot naar her. Uiteindelijk werd de pleister ook eerder vervangen maar de zenuwpijn werd erger. Het was te vroeg voor de andere medicatie. We hebben een lekkere maaltijd gehad kipkerrie met notenrijst noten en broccoli en vla na mmmm heerlijk. Even met mijn buurman kunnen praten. Hij is aan zijn schouder geopereerd en verteld dat hij pijnloos is. Mooi voor hem. Door de afleiding was ik mijn pijn vergeten. Het werd  later maar de pijn ging bij mij niet weg. Ik bedacht mij om even mijn benen over de rand te doen en misschien wel even een kort stukje te lopen. Nou ja lopen eerder 3 ienieministapjes. Maar dat ging niet want de plaszak zat vol (1.8 liter) en dit zat in de weg. Nou zei de verpleegkundige, wilde u dit nu echt alleen doen?...u had kunnen vallen.  Ik was niet duizelig of zweverig  dus zag ik het gevaar niet. Maar goed ik zal wachten tot zij tijd had en mij zou helpen. Het was ondertussen bezoekuur maar zij had nog geen tijd. De rand van het bed priemde zowat in mijn benen. Toen ze uiteindelijk tijd had wilde ik, na wat wiebelen,  het bed weer in. Het bezoekuur ging snel, Jerke is van alles aan het doen thuis, alvast weer sperziebonen gedopt en geblancheerd en de pc moet voorzien worden van nieuwe batterij/accu, dus zat hij eigenlijk op een schopstoel. Ziekenhuis is niet zijn ding. Tijdens zijn bezoek werd ik weer op bed gelegd. Wat  heel even prettig was. Met het bezoek van Jerke werd de pijn erger en erger, niet bij de wond hoor maar echt die stekende pijnen die steeds verplaatsen. Ik zei al aan Jerke dat het een lange nacht zou gaan worden. De verpleegkundige liep af en aan. Ze wilde oxycodon geven maar dat wilde ik niet. Toen besloten we de pregabaline en paracetamol te doen. Heel even dacht ik dat dit een goede zet maar ging ik door de grond van de pijn. Mijn bloeddruk was 98/64 en zuurstof onder de 90. Flink inademen en weer uit via mond. Het ging niets omhoog. de verpleegkundige besloot zuurstof te geven, maar na hercontrole was het niet nodig. Omdat de zenuwpijn bleef aanhouden heeft zij in overleg met de dienstdoende arts besloten om een broertje of zusje van om 22.30 en binnen no time was ik onder zeil.