Woensdag 28 september t/m vrijdag 30 september 2016

Vandaag (woensdag 28 september) eerst huisarts gebeld over de antibiotica creme.  Zij is er morgen dus wordt er dan met haar besproken of ik een ander smeerseltje nodig heb voor de plek op mijn been.  Nog even een dagje door met fusidinezuur. Kan niet lang lopen, zitten of staan en ik moet zeggen dat mijn benen mij meer belemmeren dan die hele toestand van borstkanker.

Ook heb ik een mail via mijn MCL gestuurd. Ik denk dat een gesprek duidelijkheid moet scheppen in de wirwar van uitspraken die de deskundige doen. Hier kreeg ik ook antwoord op namelijk, dat er contact met mij wordt opgenomen.

Nu nog taxi Beimers bellen. 

Even horen hoe het zit met de tijden. De heer, aan de andere kant van de telefoon, zei dat de taxi op de afgesproken tijd komt. Bij hoge uitzondering iets eerder, omdat er dan andere opgehaald moeten worden, maar nooit later. Hij zei dat, wat er van de week gebeurd is, een incident moet zijn.
De taxi was er 13:20 i.p.v 13:30 uur, maar goed beter te vroeg dan te laat.

Nu merk ik dat het best veel energie neemt. Ook de lichte pijn en de harde plekjes, op en rond mijn borst, beginnen meer aanwezig te raken. Maar goed als dit het is......mag ik niet toch niet mopperen.....
Maar goed dit was pas de zevende keer. Volgens de deskundige komt de klachten na twee weken en na alle bestraling zou er, bij het littekenweefsel, onder de borst wondjes kunnen komen. Maar zover zijn we nog niet.

Alweer donderdag,  (29 september) het verbaast mij hoe snel de tijd gaat.
Ik kan maar moeilijk uit bed komen. 'k voel mij moe en ben ook niet vooruit te branden. Het zal er allemaal wel bij horen.

De taxi is, gelukkig, optijd. Doordat de weg via het station zo druk is(vakt reuze mee hoor), zijn we toch over het europaplein gegaan. De retour taxi direct besteld. Ik word er nog handig in. Mijn ribben worden gevoeliger....nou eigenlijk beurs, want er wordt wat met mijn romp om gesjord. Beetje naar links.....dan weer naar rechts. Soms gaat het snel maar het komt ook voor dat er meer tijd nodig is voor dat ik goed lig. Zij hebben de streepjes ook weer bijgewerkt.

In de taxibus naar huis, tjonge ik zat maar te gapen.

Het komt vast door het weer. Ik hoop dat ik morgen fitter ben.

Vrijdag 30 september wat een heerlijk vooruitzicht om twee dagen niet naar het R.I.F te hoeven.
Onderweg naar het R.I.F werd ik gebeld door de mamapolie OCL, als ik wil kan ik, vanmiddag na de bestraling, bij mw Dr Bruining langs om de verwarring te bespreken. 
Ik heb gelijk Jerke gevraagd om daarbij te zijn, wat gelukkig kan.

Het gesprek was verhelderend. Mw. Dr  Bruining nam de tijd voor ons.

De kanker is ruim eruit gehaald, maar het voorstatium niet. Omdat het jodiumzaadje niet meer op de geplaatste plek zat is er te krap weggesneden, het voorstadium (LCIS of DCIS ), bij mij is DCIS  blijven zitten.

                   

Hieronder wat meer over DCIS. Zie http//borstkanker.nl

Ductaal Carcinoom In Situ (DCIS)

Er bestaan verschillende voorstadia van borstkanker, dit heet borstkanker in situ (carcinoma in situ). Er zijn dan kwaadaardige cellen ontstaan in de borst, maar deze cellen zijn (nog) niet het omliggende weefsel ingegroeid. De cellen zijn dus niet-invasief. Als deze cellen zijn ontstaan in een melkgang, spreek je van Ductaal Carcinoma In Situ (DCIS). Wanneer de cellen zijn ontstaan in een melkklier, spreek je van Lobulair Carcinoma In Situ (LCIS). DCIS komt vaker voor dan LCIS. 

Vormen van DCIS

Er zijn drie vormen van DCIS:

• graad 1: goed gedifferentieerd DCIS, de cellen zijn afwijkend, maar lijken nog goed op de oorspronkelijke cellen. De cellen zijn weinig actief.
• graad 2: matig gedifferentieerd DCIS, een vorm die tussen goed- en slecht gedifferentieerd in zit.
• graad 3: weinig of slecht gedifferentieerd DCIS, de cellen zijn afwijkend en lijken nauwelijks meer op de oorspronkelijke cellen. De cellen zijn onrustig en delen veelvuldig en ongecontroleerd. 
• Bij carcinoma in situ zijn de cellen dus niet in staat om het omliggende weefsel in te groeien.
• Maar het kan zijn dat dit voorstadium uiteindelijk uitgroeit tot borstkanker. De cellen groeien dan uit de melkklier of melkgang het omliggende weefsel in. Je spreekt dan van invasieve borstkanker (mammacarcinoom). LCIS en DCIS zijn allebei voorstadia van borstkanker, maar bij DCIS is de kans veel groter dat het uiteindelijk uitgroeit tot invasieve borstkanker dan bij LCIS. Daarom wordt LCIS meestal niet behandeld en DCIS meestal wel. Helaas kan men nog niet voorspellen bij wie het voorstadium uitgroeit tot borstkanker en bij wie niet. Wanneer een DCIS wel behandeld wordt, is de kans op genezing vrijwel 100 procent. 

  Behandeling

  Ondanks dat DCIS geen borstkanker is, wordt het wel behandeld alsof het al borstkanker is. De standaardbehandeling van DCIS bestaat veelal uit een operatie, waarbij het gebied van de DCIS weggehaald wordt. Bij een borst besparende operatie volgt dan altijd bestraling.

De sneezijde van de kanker was schoon dus die is echt weg. Volgens de rapportage: In en rondom tumor DCIS, circa 2,5 cm, graad 3. Sneevlakken focaal mogelijk niet vrij. Daarom word ik 23 keer bestraald zodat deze DCIS geen kans heeft om te groeien. Heel verhaal he.....

Mijn andere vraag was:" waarom de artsen niet eenduidig zij". Bij de ene arts mag ik bijvoorbeeld geen aloi vera gebruiken en de andere arts wel. Haar antwoord:" Misschien heeft die ene arts een vervelende ervaring gehad met dit soort middeltjes". 
Ik snap het wel. Ik hoef alleen maar in het gezin te kijken, pa zegt nee en ma zegt ja. Duhh

Wat de 7 x 20 seconden betreft kan zij geen uitspraak over doen omdat het haar werkgebied niet is.
De dames die mij bestralen gaven al eerder aan dat het niet om de seconden maar om de intensiteit gaat van de bestraling.
Het is van te voren niet precies te zeggen hoelang het duurt, wel ongeveer.

Ik heb een uitdraai meegekregen maar die terminologische woorden ken ik allemaal niet. Maar met hetgeen mw. Dr. Bruining mij gezegd heeft ben ik gerust gesteld

Zo en nu weekend vieren.

Maandag 26 september 2016 en dinsdag 27 september 2016

Het is al weer maandag. Zo'n weekend is snel om. Zondag nog een keer bbqen.....we waren ook net optijd klaar. Er kwam onverwachts een buitje naar beneden. Maar goed het was gezellig en lekker.

Was ik eerst van plan om gelijk de hele week, aan het eind van de week, erop te zetten, kom ik er toch op terug.
Twee dagen tegelijk kan ook. Er is altijd wel wat te melden.

De taxi was later dan gepland. Okee 5 minuten maar toch.....

Er zitten eigeheimers (chauffeurs) tussen hoor. Ze kiezen soms niet de kortste weg. Deze chauffeur besloot over de Valeriusstraat te gaan. Vervolgens langs het WTC. Maar hier was het druk. De taxichauffeurs proberen het station te mijden omdat het daar druk zou zijn. De rit duurde 20 minuten. Ik heb gelijk een taxi voor de terugreis ,door de receptioniste, laten doorbellen, dus een taxi voor 13:40 uur wilde bestellen. Ik moest nog bestraalt worden. Daar aangekomen werd ik vrij snel geroepen. Daar lag ik dan. De verpleegkundige had erg veel moeite mij goed te leggen. De richtlijnen zijn de tatoeage stippen.  Er wordt getrokken, verplaatst en geduwd....Het is gelukt. Om 13:15 liep ik naar de uitgang. Ik ging buiten op een stene bal zitten en kijk aan......een taxibus, zou deze al voor mij zijn? Warempel het is ongelofelijk 13:20 uur was de taxibus er al. Dit was een bliksum bezoek. Ik was binnen het uur, uit en thuis.

Dinsdag 27 september. Dit gaan jullie niet geloven. De taxi was er al om 
12:05 uur....

Ik moet om 13:10 uur in het R.I.F zijn. Beetje aan de vroege kant toch.... de chauffeuse vertelde dat zij 15 minuten marge, voor de afgesproken tijd of 15 minuten erna. Nou ja zeg, maar dan was ze nog veels te vroeg. Christa zou zo snel mogelijk de hond komen halen. Uiteindelijk reden we 12:15 uur weg. Ik was er om 12:30 uur. Het is niet anders. Gelijk een taxi voor 13:30 uur besteld. 

De dames op radiologie waren zeer vlot en hielpen mij 12:40 uur. Ik was echt overdonderd. Maar ik was vergeten dat ik om 13:30 uur een afspraak heb met Dr. Vlasman....en ik maar denken dat ik die morgen had. Toe maar. Ik weer naar de balie om de taxi 30 minuten later te zetten. Tjonge hee, wat een gedoe met de taxi, als ik goed kon lopen nam ik wel de bus of ging ik fietsen.
Mw Dr. Vlasman begroette mij 13:35 uur en vroeg hoe het met mij was. Na omstandigheden goed zei ik. Ik vroeg haar, waarom bij chemo van te voren aangegeven wordt hoeveel kans op terugkeer er is, wanneer er geen chemo wordt gegeven. Hoe zit dit met bestralen? Ze keek in mijn dossier en wat schets mijn verbazing. 
Zij vertelde dat er krap aan weggesneden is en dat er op de snijvlakken nog microscopische deeltjes zijn blijven zitten. Nou breekt mijn klomp, dit klinkt anders dan toen bij Mw Dr. Bruinings. Die vertelde dat er ruim was weggesneden en dat de snijvlakken schoon waren. 
Nou je kan mij opvegen.

Van deze arts mag ik na de 23 keer bestralen de aloi vera wel op de borst spuiten. Hoe verschillend zijn artsen........duhhhh. Ik heb dit jaar aardig wat narcose gehad en begon behoorlijk aan mijzelf te twijfelen. Nadat ik met Jerke hierover sprak, weet ik nu dat het verhaal constant draait. Je zou haast denken dat het allemaal onzin is. Vanmiddag dacht ik echt even.....heb ik wel kanker gehad? Ze hadden immers geen wachtrij?
Ik moet dit maar loslaten anders wordt het wel heel eng.
Morgen ga ik de huisarts bellen, de plek op mij  scheenbeen is vaak heet, dus denk ik dat er een ander paardenmiddel moet komen.

Vierde keer

Jerke is vrijdags, zo goed als, vrij. Hij gaat straks mee naar het R.I.F. dan kan hij zien wat er gebeurd in zo'n korte tijd.
We hoefde bijna niet te wachten. Dit gaat trouwens de hele week zo. Het gaat mooi op tijd.
Jerke wordt samen met mij in het uitkleedhok gezet. Geen probleem hoor ruimte zat en dan hij heeft mij wel vaker zo gezien.

De dames van de radiologie vertelde hem  rustig en duidelijk wat er allemaal moet gebeuren voordat er bestraalt gaat worden. Hij mocht mee naar de kamer ernaast zodat hij het allemaal kon zien. Zoals ik Jerke ken zei hij in weinig woorden..... het is best interessant. 

Ik kan zeggen dat ik blij ben dat ik nu 2 dagen niet hoef te gaan. Mijn borst word gevoeliger. Je kan het vergelijken met stuwing. Ik vond dat toen al niet prettig voelen.
Ik krijg ook wel een beetje het gevoel dat dit alleen maar meer kan worden de komende tijd. Nou ja, laat ik er maar niet op de feiten vooruit lopen.

Jerke moest ook naar het ziekenhuis, maar dan ingang MCL route 29 chirurgie. Daar moest zijn kuit opgemeten worden.

Dit is om de juiste steunkous mee te krijgen voor na de chirurgische ingreep.

Jerke heeft dus voor 1 been een kous nodig. Hij zal de kous een aantal dagen moeten dragen. 

Zoals ik al eerder vertelde worden enkele spataderen gelaserd en in andere spataderen word er via een incisie foam ingespoten. De steunkous moet daarna zijn werk doen.

We zijn nog even naar winkelcentrum De Centrale gegaan. Als je bedenkt dat we hier graag winkelde. Even naar de Action, Xenos of Kwantum. Nu gaan we gericht op ons doel af. Ik red het niet, mijn benen willen niet. Vooral de linker, die geeft wel aan wanneer ik mijn been omhoog moet doen. 

Het is denk ik net 15 minuten dat we er zijn geweest. Ik ben blij om weer naar huis te kunnen. Ik ben niet meer zo fit.

Ga nu weekend vieren.

Volgende week ga ik, de hele week,  er in 1 keer opzetten. Is voor mij rustiger en ook omdat elke bestralingsdag hetzelfde is. Er kan wat aan mijn gestel of borst veranderen, maar dat vertel ik dan volgende keer wel. 

  

Derde keer

Zoveel verschillende taxichauffeurs. Veel dames trouwens. Vandaag had ik een jongedame van om de nabij de 35 jaar. Doordat we een beetje aan het praten waren vertelde zij dat zij baarmoederhalskanker heeft. Afgelopen dinsdag is er een tweede operatie geweest, zo vertelt ze. Jeetje zei ik, en dan al weer werken.......

Tja zei ze ik kan niet goed stil zitten. Nou ik ook niet maar......zo zie je maar hoe het gaat. Ieder geval is anders.

Ze heeft mij wel een tip gegeven om eerder een taxi te krijgen.....gewoon gelijk bestellen. 

Ik werd weer in een andere bestralingsruimte gebracht. Na de koeien, schapen en het strand had ik nu de duinen aan het plafond. Ik was toch wel gespannen toen ik daar lag, nou eigenlijk ervoor ook al. 

De plek op mijn been prikt en bijt, daardoor bewoog ik wat. Er werd mij gezegd de benen ook stil te houden. Als je bedenkt dat alles van mij altijd beweegt, is het een hele kunst om alles stil te houden. Uiteindelijk lukt het mij.

Het opstapje en touwladdertje kwamen weer te voorschijn. Het is ook zo weer voorbij.

Het was 13:35 uur toen ik naar de uitgang liep. En ja..... de taxi was er. Kijk dat is nou nuttige tip.

Nu met benen omhoog.......ik wou dat ik er geen pijn in had.

Ik heb verwijsbrief gevraagd röntgenfoto's  van rechyer

Tweede keer

Het was minder spannend dan gisteren. Ik werd opgehaald door een verpleegkundige (jongeman), het had mijn zoon kunnen zijn zo jong. Ach dacht ik, hij heeft vast al vele borsten voorbij zien komen.
Het opstapje stond al klaar. De strepen werden opnieuw getekend, met dat speciale inkt wat normaal gesproken niet zo snel vervaagd.
Bij mij dus wel.

Ik heb gevraagd waarom het nu 75 seconden is ipv van 140 seconden. De jongedame zei dat het niet in de seconden zit, maar de intentie van de bestraling. De behandelend arts, is nu nog met vakantie. Zodra zij terug is moet ik dit toch aankaarten. Er wordt een klein stukje van de oksel bestraald. Ik zie niet hoe groot dat gebied is. Mij  gevoel zegt dat het klein is.

Na de bestraling ging de borst erg jeuken. Gelukkig kan ik er afblijven. Het is ook niet goed om te krabben, want de huid verandert en ik zou het open kunnen krabben.

De taxi kwam 30 minuten na bellen. Deze  chauffeur vond dat dit lang is. Wie weet doe hij er wat mee. 

Nu lig ik echt uitgeteld op de bank. Het neemt best energie.

Dit is voor iedereen anders. Ik hoor mensen die naar het R.I.F. fietsen en nog van alles kunnen doen. Wat zou ik dat graag doen, maar dat duurt nog wel even.

Vannacht veel pijn aan mijn knieën. Zo erg dat ik vanmorgen vroeg een afspraak bij de ortopeet heb gemaakt. Zodra ik klaar ben met de bestralingen zal de orthopeet een oplossing voor mijn knieen moeten vinden. Ik wil van de pijn af. De medicijnen vind ok geen optie meer. 

Eerste keer bestraling.

Vandaag is het dan zover. Naar mate de tijd verstrekt voel ik de spanning komen. Nog een uur dan komt er een taxi of taxibus mij ophalen. Zo vreemd om dit nu alleen te doen.....

Normaal praat er iemand tegen je aan, maar nu niet. Omdat het op een tijd is dat voor Jerke, gezien zijn werk, geen doen is  hebben we besloten dat ik dit alleen ga doen. Jerke is er altijd bij en dat maakt het zo anders. Ondanks dat hij niets kan doen, als hij meegaat, voel ik toch steun en dat is er vandaag niet. 

Maar goed het is niet anders. 

Zo ziet het apparaat eruit. De tekening die verleden week maandag  op de borst en buik gezet is, is zo vervaagd, dat het waarschijnlijk opnieuw moet worden gedaan. Dat snap ik dan niet, dat er ruim een week tussen zit. Ook al heb ik nog zo voorzichtig gedaan met douchen.....

Volgens de verpleegkundigen mocht ik gewoon douchen. Alleen geen deo gebruiken.

Nou ja, ik zal het meemaken. Ik denk trouwens dat het wekelijks bijgetekend moet worden. Het moet er 23x goed op staan. Gelukkig staan de tatoeage stipjes er. Aan de hand daarvan waren de strepen zomaar gezet. 

Zoals gewoonlijk ben ik te klein en moet er een opstapje komen. De armsteunen zaten verkeerd om. De linker stond omhoog en de rechter omlaag. De strepen worden weer op de borst en buik gezet. Na instructies liepen zij naar buiten en de bestraling kan beginnen. Op het plafond hangt een foto van een wei gevuld met koeien en schapen, mooie afleiding.

Het apparaat doet zijn werk. De eerste keer 20 seconden adem in. De tweede en derde keer 6 of 7 seconden, toen weer 20 seconden en daarna 3 x zo'n  7 secon-den. De twee van 20 seconden is de boost die op de plek wordt gegeven waar de kanker zat. Klaar....... het is ook zomaar weer voorbij. Dus geen 140 seconden maar circa 75 seconden, dat scheelt zowat de helft. Moet ik toch maar bespreken met de arts. Waarom veranderd het steeds. Ik was een beetje dizzy toen ik van de tafel af kwam. O ja, ook weer wat nieuws, normaal krijg ik een helpende hand om overeind te komen, nu kreeg ik een touwladder in mij handen en daarmee kon ik zelf omhoog komen.

Ik heb mijn afspraken voor morgen t/m vrijdag opgehaald bij wachtkamer 3. De afspraken zijn, gelukkig zo goed als, op de zelfde tijd, das mooi want nu kan ik het ook niet vergeten. 

Bij de receptie vlak bij de ingang kon ik om een taxi vragen. Van de chauffeur van de heenreis begreep ik dat zij er altijd snel zijn. Ik heb 40 minuten zitten wachten. Als dit dagelijks zo gaat, dan snap ik dat het energie kost.

Het bestraalde gebied begint te jeuken en nu is het de kunst om er van af te blijven.  

Maar goed de kop is eraf. Morgen moet ik om 14:00 uur, donderdag 13:20 en vrijdag 13:10, dan kan Jerke mee en dat is fijn. Dan sta ik er niet alleen voor, want zo voelde het wel vandaag.

De huisarts zou vanmiddag om 16:00 uur komen. Om kwart voor vier gaat de bel, maar dit was Leny een goede kennis van mij. Ik vond dit ontzettend leuk. De huisarts was verlaat en kwam pas na half 5. Ik heb voor de plek op mijn been antibioticazalf gehad. De huisarts ging over vijven weg. Gauw aan het eten beginnen...

Toen kwam Christa met Sil thuis en bij de voordeur stond Joep en Wilma voor het ophalen van hun bestelling. Zo was het opeens hectisch vanaf kwart voor vier. 

Na alle indrukken vandaag ben ik toch wel moe. Nu eerst maar weer met benen omhoog.

Bericht van Dr. Nes

Vandaag eerst maar een nieuw kleurtje in mijn haar. Er moet gewoon wat zonnestralen in. Mijn haar wil niet meer zitten. 
Ik kom al jaren bij haar en we zijn eigenlijk wel vrienden geworden.

Toen ik dus in de verf zat ging zij koffie halen. Ze kwam terug met koffie en een gitaar. Ze zei nog, dit zal je wel leuk vinden.......
Ze begon te tokkelen en zong op eens casera sera. When I was just a little girl I ask my mother what will I be. Will I be pretty will I be rich, what will become off me...... eerst zong ik mee maar zomaar uit het niets zat ik in tranen. Het was net of mijn leven vanaf mijn jeugd tot nu toe als een film voorbij.
Wat zo leuk begon werd.........  anders. Terwijl ik toch ook van zingen houd. Nou ja, het is toch een rare dag geworden.
Het kleuren ging ook niet zonder slag of stoot. Deze kleur was niet de bedoeling, maar waarschijnlijk heb ik toch veel rood pigment in mijn haar. Ze had het helemaal ontkleurt en absoluut geen rode kleur gebruikt. Toch mag dit uit-eindelijke resultaat er zijn.

Het is lichter dus zonniger, aan de achterkant zijn onderaan wat lichtere plukjes erg leuk. Ik ben er blij mee. Het was een lange zit.

Ik heb een mooie bos roze van haar gekregen ......zo lief. Deze heb ik in een vaas gezet toen de telefoon ging.

Het R.I.F, Dr. Nes. Wat zou er zijn? Zij vertelde dat zij het programma voor mij niet af hebben voor maandag en het moet wel goed. De afspraak wordt daarom naar dinsdag verschoven.. Tja daar zit je dan met je goede gedrag. Je kan niet tegen sputteren het gaat zoals het gaat.

Zucht ik had alles al goed voorbereid, ook de taxi geregeld. Die heb ik nu gebeld dat het dinsdag wordt. Ik hoop dat er niet nog een verschuiving komt.....niet leuk. Zo zie je maar dat een gewone dag zomaar heel anders kan lopen.

Vandaag ook voor het eerst weer achter het stuur, maar ik merk dat ik dit nog even niet moet doen. Koppeling induwen ach het lijkt zo makkelijk maar mijn knieën willen niet. 

Ondanks dat het niet helemaal is gegaan zoals ik wou is het een mooie dag. Hoe vaak word ik toegezongen;) dat is toch bijzonder...

Heel even naar mijn winkel. Even mijn collega's begroeten. Het lijkt zolang geleden dat ik daar geweest ben. Het was leuk om er weer even te zijn. Dit zal ook nog wel even duren voordat ik daar weer ben.

Nu eerst maar weekend houden. 

Zomaar een dag

Nou niet helemaal. Vanmorgen om zeven uur word ik gewekt door enorme herrie. Ik dacht nog dat iemand de container aan de weg zette, maar het waren de (garage)dakdekkers. Dan ga ik maar van bed. Ik word straks opgehaald voor een milde massage aan armen en benen. Omdat ik haar ken is het altijd gezellig. Eerst een bakkie doen en even over de afgelopen weken praten.
Toen ze mijn armen ging masseren sloot ik mijn ogen en kon mijn tranen niet bedwingen. Tja dat krijg je van ontspannen snif snif. Er gebeurt zoveel en het is zo onwerkelijk allemaal.

Mijn linker onderbeen is best pijnlijk.

Het bijt en prikt enorm. Het begin van mijn scheenbeen is opgezet en voelt gespannen aan, alsof het ieder moment open kan knappen.

Heel voorzichtig worden mijn benen in  de olie gezet. Het is een weldaad, het verzacht wel. Zij vertelde dat zij door deze milde massage het lichaam endrofine laat aanmaken. Die zorgt dat ik mij beter voel en de pijn minder wordt. Nou ik kan je vertellen dat het die ochtend prima ging met mij. Zij heeft mij ook weer naar huis gebracht en zei.....lieve Marieke,  je hoeft niet altijd groot te houden.... 
Natuurlijk heeft zij gelijk maar het is kennelijk een modus waar ik mezelf in zet, zodat ik op de been blijf....nou ja dat ik niet in zak en as ga zitten.

's middags ben ik wat gaan tekenen. Had daar wel zin in, ook hierin vanmorgen door Gea gestimuleerd. Het is goed om je hoofd dan leeg te maken en dan alleen met tekenen en schilderen bezig te zijn. Als dit lukt dan kan ik een grotere maken voor oo de garage....of deze fotograveren en op de garage. Ik heb het dan nog steeds zelf gemaakt.


     
    Dit is de tekening

 

en zo moet tie worden.

Ik ben hier best content ermee. Het geeft mij zo'n voldaan gevoel.... eindelijk weer iets gemaakt. Deze ga ik zeer zeker schilderen.

De dakdekkers zijn druk bezig.....en dat met het warme weer. Het is nog niet af (15:00 uur) . Nu moeten de daklijsten gemaakt  worden en komen die volgende week erop zetten.

Ik ben blij dat Christa Sil uitlaat. Ik zou het dolgraag zelf doen, maar lopen wil nog niet zo, althans geen afstanden. 10 minuten is wel te doen, maar dat is echt te kort voor zo'n grote hond.

We zijn vanavond even boodschappen wezen doen. Gelukkig kan op het wagentje leunen. Tjonge jonge 2 winkels in en uit binnen 45 minuten en je kan mij opvegen. 

Nu maar weer rusten en hopen dat morgen beter gaat. Elke dag een ienimieni stapje.

Naar het R.I.F

Ik heb een onrustige nacht achter de rug. Mijn linker onderbeen is pijnlijk en het lukte niet om de juiste houding niet vinden.

Vandaag naar het R.I.F. wederom wordt het een en ander verteld.

Na een borstbesparende operatie wordt de borst altijd bestraald. Voor mij zal ik 23 keer naar het R.I.F. moeten voor 7 keer 20 seconden. De hele borst en een stuk van de oksel wordt bestraald. Op de plek waar de kanker zat wordt een boost-bestraling gegeven, dit wordt ook wel surdosage genoemd.
Deze boost-bestraling kan een minder mooi cosmetisch resultaat geven, maar het wil nog niet zeggen dat een plastische chirurgische ingreep nodig is. Dit zal dan over een jaar bekeken moeten worden. 
Het doel is kankercellen die misschien in de borst zijn achtergebleven te vernietigen. Bestraling verlaagt de kans op terugkeer, hoeveel kans dit is verschilt per persoon.

Als je daar in de wachtruimte zit hoor je verschillende verhalen. Zo zat er een mevrouw die twee jaar terug een tumor in haar hoofd had. Deze was weg maar er zit er nu weer eentje. Een man die vertelt over zijn prostaatkanker.....is ook zes jaar weggeweest. Ach heden....ik moet hier niet teveel over denken, het maakt mij onrustig. Alles wat weg is, is weg maar er kan altijd weer wat opduiken zo blijkt.

Door de bestraling kan de huid rood worden. Omdat ik geen A cupje heb kan de huid onder de borst kapot gaan. Ik moet er voor zorgen dat het droog blijft. Mag geen deo gebruiken in de periode van bestraling. Wanneer de bestraling dicht op de ribben zit......kan er zelfs ribben breken.  Tjonge hee, daar moet ik even niet aan denken. De borst kan kleiner en steviger worden. Ik moet bij de behandeling telkens 20 seconden de adem inhouden, dit is om het hart niet te raken. Daarnaast wordt ook moeheid genoemd, dit komt ook omdat ik 5 dagen per week voor bestraling naar Leeuwarden moet.

Nu moeten we in wachtkamer 3 plaatsnemen omdat ik opgeroepen word voor de scan en aftekenen van het bestralingsgebied.
Met ontbloot bovenlichaam lig ik op het apparaat. Een rand bij het zitvlak zodat ik niet naar beneden schuif, een hoofdsteun en steunen om de armen langs mijn hoofd op te leggen. Hier wordt een foto van gemaakt. Deze houding moet ik, straks, 23 keer hetzelfde doen. Alles wordt goed gemeten. Het gedeelte waar ik op lig word iets omhoog gezet, zodat de borsten wat meer hangen. De linkerarm- steun wordt naar beneden bijgestelt zodat het bestralingsgebied beter te zien is. In de oksel moet immers ook bestraald worden. Hierdoor kan er oedeem in mijn bovenarm ontstaan. 
Vervolgens word er een gebogen buis over mijn buik gezet. Een stuk van die buis is beweegbaar. Dit wordt op een plek op de buik gezet. Nu moet ik rustig maar wel diep in ademen. Er wordt nu met een niet, zo snel, afwasbare inkt een rondje om de buis gezet.....daar komt tie ook de volgende keren te staan.
Nu verlaten zij de ruimte en gaan de scan maken. Ik ga de scan in...

Ik ben toch wel een beetje claustrofobisch en voelde dat ik benauwder werd. Ik heb mijn ogen dicht gedaan om de ruimte te vergeten. Ze sprak door de microfoon dat ik nu rustig in moet ademen op mijn eigen tempo en dan de adem vasthouden. Zo gezegd zo gedaan. Ik begin met tellen1, 2, 3........twintigggg oei het gaat langer duren, voelde dat ik dit niet prettig vond. Gelukkig bij 25 tellen mocht ik doorademen. Ach wat is nou twintig seconden...dat deed ik vroeger al in het zwembad, maar het was nu toch wel anders. Ik haal het wel maar ben lang niet zo getraind als toen.

Toen ik weer uit het apparaat kwam werd er een aantal tatoeage

puntjes gezet (au au). Gekweg deed de prik rechts het meeste pijn. Zei ik laatst dat ik een rose lintje wilde laten tatoeëren als ik hiermee klaar ben.......mmm misschien toch maar niet.
Vervolgens werd er lijnen getrokken die naar de puntjes wijzen. Het is best weer een hele happening. 
Wederom in wachtkamer wachten. Nu wordt er een afspraak gepland. Zat in de wachtruimte diep te gapen......dit is ook een vorm van loslaten.

Omdat de huid van de borst en oksel mooi genezen is word ik maandag 19 september voor de eerste keer bestraalt. Nu maar hopen dat ik niet al te veel bijverschijnselen krijg.
Nu maar weer even met de benen omhoog.

Mijn benen

Wat heb ik een klapper gemaakt, de laatste dag van de vakantie. 
Dagelijks  smeer ik met arnica om de blauwe plekken te laten slinken. De bovenste en onderste foto is van mijn linkerbeen, die is ook het pijnlijkste. Daar zie ik ook duidelijk dat de plekken zakken.  Eerst alleen op de binnenkant van dat been, maar nu ook aan de buitenkant en mijn enkel zijn blauw. De pijn zwakt wel wat af, maar ik ben er nog lang niet. 

Ik mag mijzelf gelukkig prijzen dat er niets gebroken is. Het is ongelofelijk wat een mens kan hebben. Ik ben nu letterlijk door mijn eigen lijf tot stilstand gedwongen.

Zowel gisteren als vandaag ben ik erg moe.  Ach de zon schijnt, het huis wordt rondom geschilderd.....wat wil je nog meer.

Zaterdag 10 augustus, jet lijkt wel over ik zomergriep heb. Voel me lang niet lekker. Moe en nergens zin in. De warmte valt mij zwaar. Hang wat op de bank. Mijn linkerbeen zal nog wel een tijdje pijn blijven doen. Het is echt bont en blauw. De arniflor zorgt wel dat het minder wordt maar neemt geen pijn weg.

Mailbericht

Kreeg een mail bericht dat ik maandag 12 september om 9:30 uur bij het RIF Radiologie word verwacht. Sneller dan ik verwachtte.

Hier wordt vastgesteld hoeveel keer ik voor bestraling moet komen. Het blijkt dat zij degene zijn die het precies kunnen berekenen op loslaten en dan weten hoeveel tijd en dagen er bestraald gaat worden.

Mijn benen.....die kleuren blauw, groen en geel. De pijn zwakt af maar is nog dominant aanwezig. Ik smeer het met arniflor gel in om er maar gauw van af te zijn. De plek op de scheenbeen breidt zich uit naar de zijkant van de kuit. Mijn lijf heeft het voorelkaar dat ik rust neem. Wat ik doe is minimaal. Zittend wat aangeven en stukjes lopen om niet stijf te worden.

Vandaag met Jerke naar het ziekenhuis in Harlingen. Intake gesprek voor zijn spataderen. Hij moet hier snel aan geholpen worden. Zijn benen zijn ook paars maar niet door vallen. Jerke wordt over enkele weken geholpen,  dan worden de spataderen gelaserd en bij sommige wordt er via een sneetje net onder de knie foam ingespoten. Dat verkleeft de vaatwanden zodat de spatader niet meer werkt. De andere aderen in dat been nemen de functie van deingespoten aderen over. Om het schuim goed zijn werk te laten doen,  is druk op de behandelde plaatsen belangrijk. Er komt een stevig zwachtel om het been. De behandeling is gevoelig, maar niet pijnlijk. De ingreep zal, afhankelijk van het aantal aderen, 15 minuten duren.

Dit lijkt mij ook geen pretje,  maar goed wat moet dat moet toch.

Behandelingsplan.

Na een weekje vakantie Oostenrijk, wat overigens een prachtige vakantie was, is op de laatste avond/nacht iets gebeurd.
Jammer genoeg verloor ik , na een toiletbezoek, in het hotel in Wuppertal mijn evenwicht. Ik dacht voor mij een muur te zien, dit bleek echter de douchekabine te zijn. Ik klapte voorover schuin op de rand van de douchebak. Het gevolg
een blauw bovenbeen en wat opgezet

 de linkerscheenbeen blauw, dik en een beetje beschadigd.

Ik gilde zo hard van de pijn dat Jerke enorm schrok. Hij was er snel bij en zorgde voor koude compressen. Gelukkig is het niet gebroken. Kan er op staan en ook nog mee lopen. Het do et pijn maar dat kan ook niet anders. Was ik eindelijk een beetje mobieler heb ik dit. Kon ook niet meer slapen en zijn toen naar huis gereden om 6 uur s'morgens.

Net een dag thuis met uiteraard pijn aan mijn benen en ondanks dat goed geslapen. 

Vanmorgen 6 september naar het OCL  Vandaag wordt er besproken welke behandeling ik ga krijgen.

Ik voel me goed, ja een beetje moe, maar niet overdreven gespannen. De chirurg Dr Estousie vertelde dat er geen reden is om  chemo- of hormoontherapie toe te passen.. Dit betekent dus alleen bestraling. Eigenlijk ter preventie.
Jeetje wat een opluchting.

Er valt een last van mij  schouder.
Tuurlijk weet ik nog niet wat er achter de bestraling wegkomt. Er wordt mij verteld dat de huid rood kan worden, vervellen of in het ergste geval stuk kan gaan, waar dan weer pijn achter weg komt.
Ik word binnenkort gebeld om een planning te maken. De bestraling zal 5 dagen per week zijn en het varieert tussen de 16 en 34 keer dus ben hier ook nog wel even mee zoet. Het gaat om seconden tot minuten bestraling.  Ook dit weet ik nog niet. De plek waar de kanker is weggenomen en de plek waar de poort-   wachtersklier had moeten zitten,  wordt dan ook bestraalt. Ik zal dan langer op de tafel liggen omdat het apparaat omgebouwd moet wordem.

De bestraling willen ze 6 weken na de operatie datum (19-8) starten.
Ik zei tegen de verpleegkundige dat ik graag weer wilde werken, maar dit werd toch even tegen gesproken. Ze raadt mij aan om eerst maar eens te kijken wat de bestraling met mij gaat doen. Zij vertelde dat, door de spanning van de afgelopen tijd,  de meeste patiënten na bestraling erg moe zijn.
Nou we gaan eerst dit maar weer verwerken.

Wij zijn daarna ook nog even naar kantoor gegaan om mijn collega's het goede nieuws te vertellen. Het doet mij goed om hen weer te zien en even met hen te kunnen praten.

Het heeft me best veel energie gekost. Vanmiddag wat boodschappen gehaald en nu languit op de bank.....kan eigenlijk geen stap meer zetten, zo moe voel ik mij.
Ik wil zo graag wat doen maar word steeds door mijn lijf terug gefloten.

Ik mag wederom wel zeggen dat Jerke mij enorm helpt. Nu staat hij de boodschappen op te ruimen en gaat straks het eten maken. Wil het wel zelf doen maar het wil even niet......