Naar het R.I.F

Ik heb een onrustige nacht achter de rug. Mijn linker onderbeen is pijnlijk en het lukte niet om de juiste houding niet vinden.

Vandaag naar het R.I.F. wederom wordt het een en ander verteld.

Na een borstbesparende operatie wordt de borst altijd bestraald. Voor mij zal ik 23 keer naar het R.I.F. moeten voor 7 keer 20 seconden. De hele borst en een stuk van de oksel wordt bestraald. Op de plek waar de kanker zat wordt een boost-bestraling gegeven, dit wordt ook wel surdosage genoemd.
Deze boost-bestraling kan een minder mooi cosmetisch resultaat geven, maar het wil nog niet zeggen dat een plastische chirurgische ingreep nodig is. Dit zal dan over een jaar bekeken moeten worden. 
Het doel is kankercellen die misschien in de borst zijn achtergebleven te vernietigen. Bestraling verlaagt de kans op terugkeer, hoeveel kans dit is verschilt per persoon.

Als je daar in de wachtruimte zit hoor je verschillende verhalen. Zo zat er een mevrouw die twee jaar terug een tumor in haar hoofd had. Deze was weg maar er zit er nu weer eentje. Een man die vertelt over zijn prostaatkanker.....is ook zes jaar weggeweest. Ach heden....ik moet hier niet teveel over denken, het maakt mij onrustig. Alles wat weg is, is weg maar er kan altijd weer wat opduiken zo blijkt.

Door de bestraling kan de huid rood worden. Omdat ik geen A cupje heb kan de huid onder de borst kapot gaan. Ik moet er voor zorgen dat het droog blijft. Mag geen deo gebruiken in de periode van bestraling. Wanneer de bestraling dicht op de ribben zit......kan er zelfs ribben breken.  Tjonge hee, daar moet ik even niet aan denken. De borst kan kleiner en steviger worden. Ik moet bij de behandeling telkens 20 seconden de adem inhouden, dit is om het hart niet te raken. Daarnaast wordt ook moeheid genoemd, dit komt ook omdat ik 5 dagen per week voor bestraling naar Leeuwarden moet.

Nu moeten we in wachtkamer 3 plaatsnemen omdat ik opgeroepen word voor de scan en aftekenen van het bestralingsgebied.
Met ontbloot bovenlichaam lig ik op het apparaat. Een rand bij het zitvlak zodat ik niet naar beneden schuif, een hoofdsteun en steunen om de armen langs mijn hoofd op te leggen. Hier wordt een foto van gemaakt. Deze houding moet ik, straks, 23 keer hetzelfde doen. Alles wordt goed gemeten. Het gedeelte waar ik op lig word iets omhoog gezet, zodat de borsten wat meer hangen. De linkerarm- steun wordt naar beneden bijgestelt zodat het bestralingsgebied beter te zien is. In de oksel moet immers ook bestraald worden. Hierdoor kan er oedeem in mijn bovenarm ontstaan. 
Vervolgens word er een gebogen buis over mijn buik gezet. Een stuk van die buis is beweegbaar. Dit wordt op een plek op de buik gezet. Nu moet ik rustig maar wel diep in ademen. Er wordt nu met een niet, zo snel, afwasbare inkt een rondje om de buis gezet.....daar komt tie ook de volgende keren te staan.
Nu verlaten zij de ruimte en gaan de scan maken. Ik ga de scan in...

Ik ben toch wel een beetje claustrofobisch en voelde dat ik benauwder werd. Ik heb mijn ogen dicht gedaan om de ruimte te vergeten. Ze sprak door de microfoon dat ik nu rustig in moet ademen op mijn eigen tempo en dan de adem vasthouden. Zo gezegd zo gedaan. Ik begin met tellen1, 2, 3........twintigggg oei het gaat langer duren, voelde dat ik dit niet prettig vond. Gelukkig bij 25 tellen mocht ik doorademen. Ach wat is nou twintig seconden...dat deed ik vroeger al in het zwembad, maar het was nu toch wel anders. Ik haal het wel maar ben lang niet zo getraind als toen.

Toen ik weer uit het apparaat kwam werd er een aantal tatoeage

puntjes gezet (au au). Gekweg deed de prik rechts het meeste pijn. Zei ik laatst dat ik een rose lintje wilde laten tatoeëren als ik hiermee klaar ben.......mmm misschien toch maar niet.
Vervolgens werd er lijnen getrokken die naar de puntjes wijzen. Het is best weer een hele happening. 
Wederom in wachtkamer wachten. Nu wordt er een afspraak gepland. Zat in de wachtruimte diep te gapen......dit is ook een vorm van loslaten.

Omdat de huid van de borst en oksel mooi genezen is word ik maandag 19 september voor de eerste keer bestraalt. Nu maar hopen dat ik niet al te veel bijverschijnselen krijg.
Nu maar weer even met de benen omhoog.