Vandaag bij de huisarts geweest omdat ik een rare duimnagel heb.
Zij heeft de nagels bekeken en zag dat ze allemaal wat hobbelig zijn, maar geeft toe dat deze extreem is. Haar verklaring is dat het door de chemo komt. Ze raadt mij aan naar een pedicure te gaan. Ja denken jullie nu vast, de huisarts bedoeld manicure, maar nee ze bedoelde echt pedicure omdat die meer skills hebben en mij misschien kunnen helpen. Eem manicure zal er een gelnagel over zetten en dat is nu net niet de bedoeling. Ik heb het over mijn droge neus gehad. Als ik mijn neus aanraak is die pijnlijk en ik blijf maar snuiten en peuteren omdat het lijkt of er nog wat in zat. Met snuiten komt er bloed mee. Na onderzoek van de huisarts blijkt er aan beide kanten een plooi te zitten die ik als randje voel, als of er viezigheid in mijn neus zit. Ook dit komt door de chemo. Het zal nog enige tijd duren voordat die troep uit mijn lijf is. Zij vertelde over meerdere problemen die door de chemo worden veroorzaakt. Neem bijvoorbeeld darmkkachten. Toen schoot mij de pijn van zo 2 weken terug te binnen, echt vrezelijke onderbuikpijn wat voelde als weeën.... zo pijnlijk was het.
Mijn borst is redelijk vermaakt, maar als ik mijn handen omhoog doe dan valt er een flink gat aan de onderkant. Zo wordt controle op eventuele nieuwe borstkanker wel bemoeilijkt.
Mijn huisarts zei dat zij en de chirurgen hun best doen een patiënt zo goed mogelijk te helpen. Zelfs in 2020 is er niet op elke ziekte een oplossing. Zo iets simpels als mijn duimnagel blijkt geen diagnose voor te geven zijn.
Ook vertelde ik haar van het gemis van mijn zoon en kleinzoon......waardoor mijn tranen weer de vrije loop hadden. Hoe zou het zijn wanneer ik hen weer terug zou zien..... Ik zou graag willen dat alles weer goed en leuk was maar helaas....... moet ik loslaten.
Het leven is niet altijd wat je er van verwacht. Ondanks de pijn en verdriet wil ik door met mijn leven en genieten van de lieve mensen en mooie natuur.
Sinds kort een klein beetje snuffelen aan terugkeer op mijn werkplek. Denk nu niet dat ik al volop aan de bak ben of kan want dat zit er voorlopig niet in. Ik bekijk mijn mail.....elke dag een klein beetje.
Het is zo jammer dat pijn been en rug zo dwars zijn. Je wilt niet weten wat die pijn met mij doet. Nog 17 dagen en dan krijg ik de injectie in mijn onderrug.
Het komt ook nog niet goed op gang in het MCL waardoor de wachttijd voor operaties en specialisten lang zijn.
Ik ben moe van de emoties en van de nachten die minder goed gingen. Soms wil ik niet eens naar bed. Ik zou dan liever de bank op slaapstand willen zetten en dan daarop slapen.
Ik heb het nog niet geprobeerd omdat ik denk dat het ook niet zaligmakend is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten