10 december 2016

Toch nog maar even vertellen hoe het vanaf 28 oktober 2016 is gegaan. Tussentijds ook nog een bezoek in het OCL gehad. Maar laat ik bij het begin beginnen. De bestraling is achter de rug en ik zeg tegen mezelf.....zo en nu gaan we weer opbouwen. Lekker weer aan het werk en als het kan lopen en fietsen. Maar dit is echt te voorbarig. Pas na de bestraling besef ik wat er de afgelopen drie maanden met mij gebeurd is.

In juli 2016 kreeg ik te horen dat ik onrustige cellen in mijn linkerborst heb en dat er een bioptie moet plaatsvinden. Even terugkijken......

1 augustus 2016  lig ik op de operatie tafel voor een kijkoperatie aan mijn rechterknie. De meniscus is ingescheurd en het is er troebel. De chirurg maakt het schoon maar constateert ook slijtage. Hij hoopt dat de meeste pijn is weggenomen door deze behandeling.
2 augustus 2016 is de biopt genomen, wat niet zonder slag of stoot is gedaan.
5 augustus 2016 de uitslag van de bioptie,  het is kanker 5,5mm groot. Er wordt besproken wat de te nemen stappen zijn. naast de nodige ocl en mcl bezoeken
19 augustus 2016 operatie aan de linker borst. Ook hier ging het niet zoals ze hadden gehoopt. de poortwachters zijn onvindbaar, het jodiumzaadje en het chipje waren op de loop. Er moest meer weefsel weggehaald worden.
25 augustus 2016 naar de oncoloog, zij vertelde dat de kanker er helemaal uitgesneden was en dat alle toeters en bellen die eerst van kracht zouden zijn, gereduceerd is naar enkelt bestraling. 23 keer het maximale aantal voor preventie.
19 september 2016 start bestraling en dat 23 werkdagen, ca 70 seconden per keer. Toen heb ik het over me heen laten komen, het geaccepteerd wat er moest gebeuren. Nu zeg ik dat er 3 maanden uit mijn leven gehapt is.
Nu pas besef ik wat er gebeurd is en zijn wisselende stemmingen aan de orde van de dag. Dan was ik blij, dan in en in verdrietig en dan intens moe.
24 oktober 2016 naar de bedrijfsarts. De 23 keer bestraling was die donderdag ervoor voorbij. Ik vertelde hem dat ik emotioneel ben en moe. Hij zei dat dit vrij normaal is na zo'n ingreep. Hij stelt voor dat ik het werk ga oppakken voor 12 uur per week, dit is de helft van mijn normale werktijd en daar zou ik ergens in november aan kunnen beginnen. Hij zei dat ik zelf maar moet uitzoeken wat het beste is. Bijvoorbeeld 2 x 6 uur of 5 x 2,5 uur. 
7 november 2016 begon ik met 3 uur x 4 dagen. Dit is zo gegaan omdat ik ook gebruik maak van de taxi op kosten van de werkgever. Mijn knieën willen mij nog niet lang genoeg dragen. Hooguit 10 minuten. De fysiotherapeut vertelt dat mijn bovenbeenspieren verzwakt zijn, waardoor het lopen/fietsen wordt bemoeilijkt. Ik ga 2 x per week naar de fysio om via fitness deze spieren te trainen. 
Dus naast werken ook nog naar de fysio......nou dat verneem ik wel. Maar ik wil ook wel weer graag werken. dat heb ik gemist de sociale contacten en het werk.
De bedoeling is om dan de uren te gaan uitbreiden, echter die 2 uur per week extra kan ik nog niet opbrengen na mijn eerste werkweek. Na de tweede week ging ik akkoord, tegen beter weten in, en werkte 3,5 uur per dag 4 dagen per week, maar wat valt dit tegen. Ik loop op mijn tenen maar wil dit niet toegeven. Vrijdag kreeg ik last van steken in mijn hoofd, ik ging van alles denken. Je hoort wel vaker dat de kanker ergens anders komt.......
27 november 2016 toch maar naar de dokterswacht in het MCL. Mijn bloekdruk, hart en longen werden gecheckt, ook de aderen in mijn nek werden beluisterd. De arts controleert toen mijn rechteroor en constateert dat ik geen oorsmeer heb. pfffff gelukkig maar. Drubbels mee en maandag maar even niet werken.
30 november 2016 na werktijd moest ik naar het OCL voor een gesprekje en oedeemcontrole. De taxi kwam maar niet waardoor ik te laat op afspraak was. Ik voelde me opgejaagd, maar optimistisch als ik ben probeer ik me goed te houden. Echter werd hier al snel doorheen geprikt. Ik moest huilen, want alles wat zij vertelde dat was op mij van toepassing. Ja ik ben moe als ik uit het werk kom. Ik lig dan ook meer op de bank dan dat ik wat doe. 
De huisarts verbaasd zich er niet over, gezien hetgeen ik dit jaar voor mijn kiezen heb gehad. Zij adviseert om het rustig aan te doen, net als in het OCL.
Uiteindelijk heb ik een stap teruggedaan en ben 3 uur om de dag aan het werk. Telkens een rustdag er tussen. Dit gaat beter zo.
Omdat ik de taxi fijn vind maar ook als belemmering ervaar, heb ik deze niet meer. Ik moet toegeven dat ik mij niet zo groot had moeten houden en beter naar mijn lijf had moet luisteren.
Als ik een dag veel gedaan heb dan lijkt het of mijn hoofd vol wol zit. Logisch nadenken is dan niet goed mogelijk. Concentreren is ook een dingetje. Het ene moment beter dan het andere moment.
Nu langzaam aan opbouwen al zal het met 15 minuten per dag om hoog gaan. Iedere stap is er 1. 

Dinsdag 25 oktober

Tja nu had ik verleden week gezegd dat ik voorlopig niet meer met de blog bezig zou zijn, maar wil dit toch nog wel vertellen.
Al vrij snel kwam er een plekje in mijn oksel. Nu gaat het om 1 klein plekje net zo klein als op de foto.

Dit is open gegaan doordat ik zo dom was om deo te gaan gebruiken. Tijdens de bestraling mocht dit niet. Ik had na moeten denken.....de bestraling werkt nog zo'n drie weken door. Ik ben hier niet blij mee want het zit op een rot plek. Kleding schuurt er steeds bij langs. Een pleister plakken is geen optie omdat het geen pretje is om deze weg te trekken. Nou ja, nu maar smeren met creme, die ik speciaal van het R.I.F gehad.
We zijn nu 5 dagen verder....maar het plekje is nog niet dicht. Het is echt venijnig.

Gisteren bij bedrijfsarts geweest. Op de fiets naar bushalte in dorp. In Leeuwarden naar de locatie gelopen, nou dit heb ik moeten bezuren. De avond en nacht was echt niet leuk meer. Die pijn is niet te beschrijven. Ik heb echt liggen krimperen van de pijn. Wist niet hoe ik moest liggen. 

Vandaag bij de orthopeed geweest. Eerst röntgenfoto's laten maken van de knieën.  Hij stelde voor om de rechter toch maar weer een injectie in de knie te geven. 

Hij gaf aan dat er een ontsteking in de knie zit. 
Hij wil eerst dit proberen voordat hij er een halve of nieuwe knie in gaat zetten.....dan kan je niet meer terug zei hij. Tja daarom maar weer die prik, ik wil van de pijn af.
Vervolgens weer naar röntgen om andere foto's te laten maken.  Zo werd mijn knie in een soort beugel gelegd en werd de knie naar een onnatuurlijke houding gebogen. Het voelde net als een mammografie dus niet prettig.
Dr. Rijk zal er vandaag naar kijken en als er meer moet gebeuren dan de injectie word ik gebeld. 
De injectie moet z'n werk gaan doen. Ik loop wel wat beter maar ik ben er nog niet.

Nu net na het douchen komt er ook een plekje onder de borst, waar de bh rand zit. Ik heb gelijk de zalf erop  gesmeerd. Nu maar even niets doen. De benen laten rusten en hopen dat het opknapt. De tijd zal het leren.

Woensdag 19 oktober en donderdag 20 oktober

Het pilletje voor de pijn moet waarschijnlijk nog inwerken. De nacht was niet zo prettig.
Vandaag de een na laatste keer dat er bestaalt wordt. Ik moet nu weer in wachtkamer twee plaatsnemen.
Tjonge jonge ik kon wel eens moe zijn. Ik zit maar te gapen. Zelfs toen ik op die tafel lag. Maar dan mag je niet bewegen, dus geen hand voor de mond doen. Er rolde een traan over mijn wang en ook dit mag ok tijdens de behandeling  niet weg vegen. Lastig hoor. Die traan kwam door het gapen.
De dames deden weer een ding en zag ook dat mijn borst nu rood is. Ik moet het wel in de gaten houden.
Nu nog even naar de dokter. In nam plaats in de wachtkamer. Er werd een mevrouw van 90 jaar naast mij gezet. Zo vertelde zij dat ze nooit ziek was in haar leven en nu dan keelkanker. Zij heeft sonde voeding.
Zij wordt hier voor bestraald en vind het maar niks. Het lieve vrouwtje had rode konen, dus vermoed ik dat ze verhoging had. Och gossie dat mensje toch.
De dokter was weggeroepen dus duurde het langer voordat ik aan de beurt was. 
Zij vertelde dat ik pas weer in maart 2017 bij haar of mw.Dr. Vlasman op afspraak moet komen. Zij vond het er goed uitzien. De bestraling werkt minstens nog 2 weken door. Wanneer ik binnen 6 weken klachten krijg dan moest ik naar het R.I.F bellen. Ook zei ze dat je bij ieder pijntje denkt dat er wat zit, dit gaat ook weer over....... 
Ach ja, het is ook niet vreemd dat, ik zou denken dat er elders ook wat zou kunnen zitten. Het is een rollercoaster......ik besef amper dat er kanker heeft gezeten in mijn lijf. Nog 1 dagje en dan is het even voorbij.

Donderdag 20 oktober. Het is weer mooi weer. De vogeltjes fluiten er op los. Ik kwam mijn bed uit maar voelde me nog zo moe. Na een ontbijtje heb ik mezelf op de bank genesteld. Zo heb ik toch nog een uur geslapen. Het zal ongetwijfeld de spanning zijn van de afgelopen tijd. 
Mijn benen zijn iets minder pijnlijk. Ik hoop maar dat het nog beter word.
Met de taxi voor het laatst naar het R.I.F  voorlopig.  
De oude dame kwam ook. Ze zat in geuren en kleuren te vertellen dat zij gisteren een kop koffie heeft mogen drinken en een beker ijskoude melk. Het genot straalde van haar gezicht.
De bestraling die ik kreeg ging niet zonder slag of stoot. Na 3 x begon er iets hard te piepen. Dit werd verholpen. Toen gebeurde het weer naar toen bij twee apparaten......
De verpleegkundigen losten het op maar het duurde wel even. Ik moest zo stil mogelijk blijven liggen. Er bleek een palletje niet goed vast te zitten.
Het bestralen gaat in 7 x een aantal seconden. Nog 2 te gaan en dan klaar....
De tranen liepen toen vrij over mijn wangen. Zo vreemd dat het nu dan klaar is. Het heeft al met al 3 maanden in beslag genomen......het lijkt veel langer. 
Toen ik in de wachtkamer keek zag ik de oude dame nog zitten. Ze vroeg of het allemaal gelukt was. Ja hoor zei ik...... waarop zij zei: dan is er ook hoop voor mij". Ik boog mij voorover en zei......is het niet ouwe taaie en gaf haar een knuffel. Ze moest zo lachen. Gelukkig begreep ze mij.
Toen werd ik staande gehouden door een vrouw. Ze zei volgens mij ken ik jou. Ze heeft gelijk zij werkte toen vlak bij de afdeling inkoop re-integratie. Zij vertelde dat zij baarmoederhalskanker heeft. Zij moet nog heel wat behandelingen ondergaan. Bij haar wordt echt alle toeters en bellen uit de kast gehaald. Ik heb haar sterkte gewenst en ik hoop dat we contact houden, ze is een lieve vrouw die mantelzorg aan haar moeder geeft. Dit is nu overgenomen door de thuiszorg.
Mijn blog zal nu even stil liggen. Uiteraard als ik iets te vertellen heb, dan zet ik het erop.  In december naar OCL mamapolie en in maart 2017 naar het R.I.F. 
Nu hoop ik deze periode met goed gevolg af te sluiten.

Dinsdag 18 oktober

Ik ben zo blij dat ik een telefonische afspraak met de huisarts heb gemaakt. Ik heb er een goed gevoel bij. Het medicijn wat ik ga vragen, zal mij, voor een groot gedeelte, van de pijn in mijn knieen af helpen. Het is ontstekingremmend en pijnstillend.
Een kennis gebruikte dit medicijn  voor de artrose pijn. Ik heb het balletje bij mijn huisarts opgegooid en zij vond het een goed plan. Het idee dat vannacht pijnloos zou zijn...ahh dat is toch geweldig.....

Ik heb nu een aantal keer een vervelende draaiing gehad. Misschien een griepje in de lucht. 1 november griepprik halen.

Mijn borst en onder mijn arm is pijnlijk. Pijnlijker dan net na de operatie.

Er werd ook weer flink aan mij getrokken en geduwd. Gelukkig was de verpleegkundige op een opstapje gaan staan, anders heeft ze te weinig grip en doet ze mij pijn. 

Er stond na de bestraling een afspraak met mw. Dr. Nes gepland. Tijdens de bestraling werd vertelt dat zij er niet is vanmiddag.  Dit is balen, 

want had de taxi op 14:00 uur gezet. Stom he dat er dan niet evrn gebeld word.....te gek voor woorden.

Er zat een andere receptioniste en die heeft een poging gewaagd om de taxi eerder te laten komen, maar dit is niet gelukt. Echt klokslag 14:00 uur was de taxi er.
Nu mag ik morgen naar de arts.

Maandag 17 oktober

Wat een weekend. Vooral veel zon op zondag. Het weer zorgde ervoor dat we een poging waagde om even in het Gaasterbos, met Sil, te gaan wandelen. We zien wel hoever we komen. Ik kon Jerke "gebruiken"😎 als ondersteuning bij het lopen. Dat scheelt enorm.  

http://www.natuurlijkwandelen.nl/rijsterbos

Wat is het toch prachtig daar. Veel mensen, kinderen en natuurlijk honden. Er bleek ook verschillende markten te zijn. Zoals gewoonlijk probeerde ik zo lang mogelijk mee te hobbelen. Het was eigenlijk al binnen het kwartier dat de pijn erger werd. Uiteindelijk na zo'n klein uurtje zijn we weggegaan. Ik vond het heerlijk, Sil en Jerke ook, om even in een andere omgeving te zijn. We kwamen ook mensen van Terschelling tegen, zij verhuren vakantiehuisjes of appartementen op west. Ik wil graag even uitwaaien en het is ook goed voor Jerke en natuurlijk te gek voor Sil. Die vindt het strand helemaal geweldig. Je bent op Terschelling ook echt weg. Je moet immers met de boot, waardoor er een vakantiegevoel ontstaat.
Toen we thuis kwamen voelde ik dat de pijn in mijn benen heviger werd. Ik had half 12 paracetamol genomen dus moest nog minstens 2 uur wachten voordat ik weer kan innemen. Dan eerst een douche nemen. Dat hielp wel eventjes. Bij het avondeten nam ik de paracetamol. Als ik heel stil zou gaan liggen heb ik het minste last. Maar probeer maar eerst de goede houding te vinden. Ik heb toch teveel gedaan, tjonge wat een pijn. Ik heb voor de nacht de tramedol erbij geslikt i (1 capsule) samen met 2 paracetamol. In de hoop weer een goede nacht te kunnen maken. Ik heb van ongeveer 23:30 uur tot 03:30 kunnen slapen, daarna was het draaien en woelen. Ik mocht nog geen paracetamol nemen. Wat een hel is het om zo de nacht door te moeten komen. Maar goed ik heb wel kunnen rusten.
Mijn huisarts is er morgen. Ik heb een afspraak voor het telefonisch spreekuur. Misschien dat zij mij nog een week iets kan geven waardoor de pijn afzwakt. Dinsdag 25 oktober naar orthopeet.
Voor nu eerst maar rustig aan doen. Nu moet er niet gedacht worden dat ik grote schoonmaak houd of aan het bestraten ben, wanneer ik niet rustig aan doe....
 Als ik minder rustig doe dan neem ik stof af of veeg even binnen of borstel Sil of doe een beetje de administratie......dus niets exctreems.
Nog een paar uur dan staat de taxi voor deur. 
Het is mooi weer dus daar moet ik maar even van genieten. Over de bestraling valt niet zoveel te vertellen, alleen dat de laatste loodjes het zwaarste zijn. 
Met inkt wordt voor de laatste keer bijgetekend. Het goed leggen, van mijn lichaam, ging haar goed af. Dus gelukkig niet al te veel sjorren.
Sinds een aantal dagen heb ik ook weer last van spontane duizelingen. Gisteravond in bed was er een heftige....ooo wat voel ik me dan raar worden.
Misscbien onbewust toch te druk geweest.
Ik hoop een goede nacht te kunnen maken.

13 en 14 oktober

Donderdagochtend 13 oktober eerst Nico (cheffie) en Yvonne (collega) op visite. Dit was een welkome afwisseling. Ik ben verwend met tulpen een chrysanten plant.....ieder knopje is een medewerker UWV volgens cheffie:). Nog een tijdschrift erbij en een kaart echt hartverwarmend. Dit heeft mij goed gedaan.

Na dit bezoek moest ik ook weer naar het R.I.F. ik ga er bijna aan wennen, om dagelijks er heen te gaan. Toch zou ik blij zijn als dit voorbij is. Het beheerst mijn hele leven maar ook die van Jerke. Mopperen....dat woord kent tie niet. Hij heeft van huis uit geleerd, niet klagen maar dragen en dat doet tie. Zo dat moest ik even kwijt.

Net als de andere patiënten ben ik overgeleverd aan de verpleegkundigen die mij bestralen. Alles hangt af van de kundigheid van deze mensen.

De apperatuur is gisteren in onderhoud geweest dus vandaag zou ik weer in wachtkamer 4 plaatsnemen. Het ging vlot deze keer en ik was dan ook ruim optijd voor de terugreis met de taxi. Ik had de chauffeuse die baarmoederhalskanker had. Het goede nieuws wat zij vertelde is dat zij nu ook kankervrij is. Ik ben zo blij voor haar.  Zij moet wel onder controle blijven omdat zij risico loopt dat....

De dag is al met al toch vermoeiender geweest.

'S avond bij Els www.bysomeone-els.nl geweest voor een gedachte healing. Zij heeft ook nog mijn knieën behandeld. In de loop van de week moet ik toch wat gaan voelen. 

Vrijdag 14 oktober kwam ik al moe uit bed en mijn hoofd ohooo bonk bonk niet leuk meer. Ik heb veel last aan mijn knieën, aan de binnenkant van mijn benen, het lijkt wel zenuwpijn. Toen ik eenmaal opgang was gekomen ging het wat beter. Het gebonk was weg. Ik loop nog wel stijfjes.

De taxi was later dan anders maar goed er was genoeg tijd om bij het RIF te komen. Het apparaat bleek toch nog niet helemaal op orde te zijn, dus moest ik naar wachtkamer 2. Ik mag gelijk doorlopen.  Ik zei tegen de verpleegkundige: gelukkig de laatste deze week en dan nog 4 keer dan ben ik klaar. Zegt zij...tja en dan maar hopen dat het echt weg is.

Dat vond ik geen leuke opmerking. Maar het is wel de realiteit. Ik  moet dit van mij afschudden. Niet te veel bij stilstaan.

Nog even een kort babbeltje met de heer Kuipers. Die voelt de moeheid ook toeslaan. Hij moet nog 9 keer. Dus zie ik hem vast nog wel een keertje.

Nu maar even nergens meer aan denken. Lekker naar huis en op de bank. Ik heb eerst Els een app gestuurd. Zij zou uitzoeken hoe het kan, dat ik zo'n last heb.  Ik moest mij aarden en gek genoeg voel het al een stuk beter. Ik heb nog wel pijn, maar al een stuk minder. Hopelijk wordt dit de komende tijd ook beter.

Nu eerst maar weekend.

11 en 12 oktober

Vandaag  11 oktober staat na de bestraling een afspraak gepland bij mw Dr. Vlasman. Geen probleem hoor, maar zo'n afspraak is maximaal 10 minuten. Voor mij was het echt een bliksem bezoek
.

Even kijken hoe de borst eruit zit. Dat ziet er mooi uit zegt ze. Uw tepel en tepelhoof is aan het  vervellen. Hier geef ik u een zalf voor, dit kunt u bij de apotheek halen. Echt binnen 5 minuten stond ik weer buiten. Kassa.....misschien mag ik dit niet zo schrijven. Ik zit langer te wachten dan dat ik het consult heb. Nu gaat ze ook weer met vakantie, ja zei ze is eigenlijk een verplichtte vakantie (met schoonouders weg), dus de laatste keer mag ik naar mw. Dr. Nes.
Maar goed dit heb ik maar weer gehad.

Woensdag 12 oktober zal anders gaan. In plaats van de vaste tijd, nu 14:40 uur. Waardeloos hoor, ik ben zo gewend  aan die vaste tijd. Er  moet onderhoud aan de machines gepleegd worden.

De taxi moest nog iemand ophalen dus was ik 10 minuten voor tijd in het R.I.F. Ik blij, want dat betekent snel klaar en naar huis....nou niet dus.
Nu bleek dat ik in de verkeerde wachtkamer was gaan zitten. Moest in wachtkamer twee zitten. Gelukkig vroeg ik het optijd aan de verpleegkundige en zij vertelde dat er een uitlooptijd was. Maar goed 30 minuten later wordt ik eindelijk geroepen. Deze keer was het een verpleger. Dat is dan zo vreemd.... om een man tegenover mij te hebben. Hij mocht het opstapje pakken en de tafel installeren en de verpleegster trok en duwde mij zodat de lijntje weer precies gelijk staan. 
Ik voel de beurse plekken. Ik voel me beroerder dan vlak na de operatie. Toen had ik geen pijn aan die borst, terwijl er gezegd werd dat er behoorlijk in omgewroed is. Gek toch.....
Het zal ongetwijfeld allemaal goed komen.

Ik merk nu dat ik moeier ben dan anders. Er gebeurd wel wat in mijn borst en oksel. Ik lijk wel een straalkacheltje zo warm voelt tie.
Ik had gisteren aan de arts gevraagd wanneer er wondjes kunnen ontstaan. Zij vertelde dat het zelfs weken na de bestraling nog kan komen. Kan je nagaan wat bestraling doet.
Nou ik zorg dat het goed droog blijft, zodat er geen smetplekjes

kunnen ontstaan, die dan open kunnen springen. Talkpoeder werkt ook prima in de oksel in plaats van deo. Want deo mag ik niet gebruiken aan de linker kant. Ik ruikt niet naar zweet dus het werkt.
Morgen mag ik weer op de normale tijd. Laten we hopen dat alles dan vlotjes gaat.  

10 oktober

Maandag 10 oktober 2016 het is kennelijk mijn dag niet. Voel me verdrietig. Heeft allerlei oorzaken, degene die mij kennen weten hier alles van. 

Eerst maar naar het R.I.F. Ik ben, voor de verandering,  slim geweest. Ik heb, bij taxicentrale Beimers,  de heen en terugreis in 1 keer doorgegeven. Dit mocht eerst niet maar nu opeens wel. 
Fantastisch, dat ik dit niet eerder gedaan heb...

Doordat ik emotioneel was, heeft een verpleegkundige,  bij de bestraling, even tijd voor mij genomen. Dit deed mij goed.

Adem vasthouden was nu lastiger. De tranen liepen mijn oren in. Neus verstopt, nou dan weet je het wel. Het is desondanks gelukt.
De verpleegkundige liep met mij mee en na nog even gebabbeld  te hebben legde zij spontaan haar armen om me heen en wenste me sterkte. Ik vind dit een lief gebaar van haar. Het is echt zo'n dag dat huilen belangrijker blijkt te zijn.....

De taxi die stond al klaar, hoe is het mogelijk. Ik ben toch maar een boffert.......

Om niet de hele dag in deze trieste stemming te blijven heb ik mijn schilderwerk er maar weer bij gepakt.

Het word steeds mooier. Al bekruipt mij wel het gevoel dat deze beschildering er makkelijk afgaat als het buiten staat.  Deze plaat wordt wel eerst nog gefixeerd en dan buiten gezet. Eerst zien wat het gaat doen, voordat er een grote plaat komt.

Ik ben bang dat er toch iets anders moeten komen...... voor de garagedeur.

Afgelopen weekend is ons kruidenkast opgehangen en ingericht. Het is alsof het er altijd al gehangen heeft.

Het is zo fijn om samen zo handig te zijn.

Morgen na bestraling nog even bij Mw. Dr. Vlasman langs. Zij controleert of alles volgens de planning gaat.

6 en 7 oktober

De gang naar het R.I.F gaat moeizamer. Ik denk dat de wisselende tijden deze week meer onrust heeft gegeven. 
De verpleegkundige vraagt nu dagelijks hoe het met mij gaat. Dit komt waarschijnlijk omdat er, na twee weken bestraling, de ongemakken zich aan kunnen dienen.

Een gepensioneerde man spreekt mij aan. Gewoon voor de gezelligheid. Bij hem is de darmkanker, na 1 jaar, teruggekomen, dus ook maar weer bestralen.

Het is net Richard Gere (voor degene die hem niet kennen...)

maar dan iets ouder en gezetter. Het is geen straf om naar te kijken. 
Deze man is net als ik.....big smile

en "proberen" door te gaan.

Het klinkt wel raar om tot morgen te zeggen. Wees eerlijk wie komt daar nu wel graag, buiten het personeel om? Ik niet hoor...
Maar goed dit soort mensen zorgen voor een aangenaam verblijf in de wachtkamer en ook er buiten. Van de week heeft hij vaak even bij mij buiten gestaan, toen het nog lekker zonnig was. Even een klein praatje.

Vandaag was de heer Kuipers " Richard" ook weer present. Hij kreeg niet de kans om te gaan zitten....kon gelijk door. Ik moest wat langer wachten. Hij had de bestraling gehad en ik moest nog. Hij was verbaasd dat ik er nog zat. Meestal lopen we samen naar buiten. Nu niet dus. 

Ik ben blij dat het vrijdag is. Het vreet energie. Mijn borst voelt harder aan op bepaalde plekken. Gelukkig nog geen kapotte huid. Dat mijn lichaam hard werkt voel ik wel.
Dat gesjor de hele week dat verneem ik ook wel.
Ik gaap enorm veel en mijn lijf voelt zwaar.
Nu maar genieten van twee "vrije" dagen. 
Nog een volle week en vier dagen......en dan maar zien wat er dan komen gaat. Sowieso naar de orthopeet 25 oktober voor beide knieën. Er worden dan eerst röntgenfoto's gemaakt.
Het gaat ietsjes beter maar ik kan nog niet zeggen dat ik goed kan lopen. Ook dit kost veel energie en waarschijnlijk wil ik te snel.

Maandag 3 oktober, 4 oktober en 5 oktober

Wat gaat de tijd snel. Jerke heeft dit weekend naast de winkel ook een aantal kleine klusjes in huis gedaan. Zijn schouder en arm zijn nog niet helemaal in orde. Gelukkig kon hij dit nog wel doen.
Ook zijn we bij de buren een bakkie wezen doen. Na ruim een uur zijn we weggegaan. Ik zit dan te lang met mijn benen naar beneden, waardoor mijn linkerbeen erg veel pijn gaat doen.

De tijd om naar het R.I.F te gaan is een uur later dan anders en dat is erg vervelend. Ik heb het, denk ik, maar te nemen zoals het is.
Er valt weinig over de bestraling te vertellen omdat het steeds hetzelfde gaat. Wat ik wél kan vertellen is dat ik erg moe ben, moeier dan anders. Mijn borst voelt warmer eerder heel erg warm en is erg gevoelig. Ik moet het wel in de gaten houden. Het is niet de bedoeling dat er een ontsteking komt. Nu maar even rusten, het kan en het mag.

Dinsdag 4 oktober, mijn dag ziet er opeens anders uit nu ik later naar het R.I.F moet. Ik ben wat van slag.
Taxi is op tijd maar ik niet....ik verwachtte de taxi later maar het klopte precies. Deze chauffeur is een ouwe rot in zijn vak. Absoluut geen saaie rit. 

Bij de bestralingsafdeling krijg ik geregeld met andere verpleegkundigen te maken, wat het enigszins nog spannend maakt. In wachtkamer 1 was het druk.....erg druk en wachtkamer 2, 3, 4 en 5 valt het mee.  Wachtkamer 1 is meestal voor nieuwkomers of voor een gesprek met de bestralingsarts. Ik mag meestal naar wachtkamer 4.....

helemaal achter in de gang links. Hier zaten 2 mensen. Best een eindje lopen, maar het gaat. Het kan nog beter hoor maar ik mag niet mopperen.

Het stroomt goed door, binnen 5 minuten word ik al geroepen. De mensen die er werken leer ik al aardig kennen.....liever niet natuurlijk, maar om het vrolijk te houden, het zijn ook mensen die hun werk doen toch....

Ik ben blij dat het weer achter de rug is. Bijna op de helft. 
Mijn darmen zijn van streek en heb buikkramp, maar dit zal niet door de bestraling komen.
Ik had dezelfde taxi chauffeur dus de terugreis ging prima.

Woensdag 5 oktober ondanks dat ik dan naar het R.I.F moet, gebeurt er heus wel wat. Ik probeer gedoseerd bezig te blijven, beetje schilderen, was vouwen, vaatwasser uitruimen etc. Vandaag komt Hielke Nijp

de oprit bestraten. Eindelijk de gewassen grindtegels eruit. Nu wordt het één geheel met de buren. Het was een drukte van jewelste om het huis, met verschillende apparaten. Maar goed het is voor een goed doel.....

Zelf heb ik een kastje geschilderd, zodra deze aan de muur hangt komt de foto.

Ben ook nog even met de inventarislijst van de winkel bezig geweest. Dit moet ik niet te lang doen is te intensief.

Dit wordt de 12e bestraling en nu kan ik gaan aftellen. De verpleegkundigen hebben allemaal koude handen. Gelukkig kan ik er tegen, maar het is wel koud hoor..... Vandaag heb ik het gevoel alsof ik een marathon heb gelopen. Ik ben enorm stram en stijf. De plek op mijn scheenbeen wordt wel kleiner. Het is nog wel iets opgezet en vooral s'avonds en s'nachts is juist die plek erg gevoelig.

Mijn  borst lijkt zwaarder te voelen. Ook zie ik rode plekken komen. De borst is warmer dan die andere borst en echt overgevoelig grrrr.

De taxi was op tijd en de chauffeuse heeft een gezellige babbel, dus een prettige reis gehad. Bij het R.I.F vraag ik direct aan de o zo vriendelijke (maar niet heus) receptioniste of zij een taxi wilde bestellen. Ze keek mij niet aan zei steeds ja zal ik doen. Ik wilde mijn naam zeggen en de naam van de taxi.....ja ja zei ze, die weet ik nu wel hoor....... Oke zei ik, u ziet zoveel mensen dat het knap is dat u het onthoudt.... Ja zei ze, maar ik hoef niet voor iedereen een te bellen....volgend met zo'n verveelde glimlach......

Tuurlijk zijn ze niet allemaal zo hoor.

De taxi liet op zich wachten, dus nog maar eens bellen.

Ik heb 34 minuten zitten wachten, het bleek spitsuur bij taxi Beimers. Wonder boven wonder had ik dezelfde jongedame. Zij vond het belachelijk dat ik zo lang heb moeten wachten.... maar vind het gezellig dat ze mij heeft.....ach zo maakt zij het weer goed toch.....

Woensdag 28 september t/m vrijdag 30 september 2016

Vandaag (woensdag 28 september) eerst huisarts gebeld over de antibiotica creme.  Zij is er morgen dus wordt er dan met haar besproken of ik een ander smeerseltje nodig heb voor de plek op mijn been.  Nog even een dagje door met fusidinezuur. Kan niet lang lopen, zitten of staan en ik moet zeggen dat mijn benen mij meer belemmeren dan die hele toestand van borstkanker.

Ook heb ik een mail via mijn MCL gestuurd. Ik denk dat een gesprek duidelijkheid moet scheppen in de wirwar van uitspraken die de deskundige doen. Hier kreeg ik ook antwoord op namelijk, dat er contact met mij wordt opgenomen.

Nu nog taxi Beimers bellen. 

Even horen hoe het zit met de tijden. De heer, aan de andere kant van de telefoon, zei dat de taxi op de afgesproken tijd komt. Bij hoge uitzondering iets eerder, omdat er dan andere opgehaald moeten worden, maar nooit later. Hij zei dat, wat er van de week gebeurd is, een incident moet zijn.
De taxi was er 13:20 i.p.v 13:30 uur, maar goed beter te vroeg dan te laat.

Nu merk ik dat het best veel energie neemt. Ook de lichte pijn en de harde plekjes, op en rond mijn borst, beginnen meer aanwezig te raken. Maar goed als dit het is......mag ik niet toch niet mopperen.....
Maar goed dit was pas de zevende keer. Volgens de deskundige komt de klachten na twee weken en na alle bestraling zou er, bij het littekenweefsel, onder de borst wondjes kunnen komen. Maar zover zijn we nog niet.

Alweer donderdag,  (29 september) het verbaast mij hoe snel de tijd gaat.
Ik kan maar moeilijk uit bed komen. 'k voel mij moe en ben ook niet vooruit te branden. Het zal er allemaal wel bij horen.

De taxi is, gelukkig, optijd. Doordat de weg via het station zo druk is(vakt reuze mee hoor), zijn we toch over het europaplein gegaan. De retour taxi direct besteld. Ik word er nog handig in. Mijn ribben worden gevoeliger....nou eigenlijk beurs, want er wordt wat met mijn romp om gesjord. Beetje naar links.....dan weer naar rechts. Soms gaat het snel maar het komt ook voor dat er meer tijd nodig is voor dat ik goed lig. Zij hebben de streepjes ook weer bijgewerkt.

In de taxibus naar huis, tjonge ik zat maar te gapen.

Het komt vast door het weer. Ik hoop dat ik morgen fitter ben.

Vrijdag 30 september wat een heerlijk vooruitzicht om twee dagen niet naar het R.I.F te hoeven.
Onderweg naar het R.I.F werd ik gebeld door de mamapolie OCL, als ik wil kan ik, vanmiddag na de bestraling, bij mw Dr Bruining langs om de verwarring te bespreken. 
Ik heb gelijk Jerke gevraagd om daarbij te zijn, wat gelukkig kan.

Het gesprek was verhelderend. Mw. Dr  Bruining nam de tijd voor ons.

De kanker is ruim eruit gehaald, maar het voorstatium niet. Omdat het jodiumzaadje niet meer op de geplaatste plek zat is er te krap weggesneden, het voorstadium (LCIS of DCIS ), bij mij is DCIS  blijven zitten.

                   

Hieronder wat meer over DCIS. Zie http//borstkanker.nl

Ductaal Carcinoom In Situ (DCIS)

Er bestaan verschillende voorstadia van borstkanker, dit heet borstkanker in situ (carcinoma in situ). Er zijn dan kwaadaardige cellen ontstaan in de borst, maar deze cellen zijn (nog) niet het omliggende weefsel ingegroeid. De cellen zijn dus niet-invasief. Als deze cellen zijn ontstaan in een melkgang, spreek je van Ductaal Carcinoma In Situ (DCIS). Wanneer de cellen zijn ontstaan in een melkklier, spreek je van Lobulair Carcinoma In Situ (LCIS). DCIS komt vaker voor dan LCIS. 

Vormen van DCIS

Er zijn drie vormen van DCIS:

• graad 1: goed gedifferentieerd DCIS, de cellen zijn afwijkend, maar lijken nog goed op de oorspronkelijke cellen. De cellen zijn weinig actief.
• graad 2: matig gedifferentieerd DCIS, een vorm die tussen goed- en slecht gedifferentieerd in zit.
• graad 3: weinig of slecht gedifferentieerd DCIS, de cellen zijn afwijkend en lijken nauwelijks meer op de oorspronkelijke cellen. De cellen zijn onrustig en delen veelvuldig en ongecontroleerd. 
• Bij carcinoma in situ zijn de cellen dus niet in staat om het omliggende weefsel in te groeien.
• Maar het kan zijn dat dit voorstadium uiteindelijk uitgroeit tot borstkanker. De cellen groeien dan uit de melkklier of melkgang het omliggende weefsel in. Je spreekt dan van invasieve borstkanker (mammacarcinoom). LCIS en DCIS zijn allebei voorstadia van borstkanker, maar bij DCIS is de kans veel groter dat het uiteindelijk uitgroeit tot invasieve borstkanker dan bij LCIS. Daarom wordt LCIS meestal niet behandeld en DCIS meestal wel. Helaas kan men nog niet voorspellen bij wie het voorstadium uitgroeit tot borstkanker en bij wie niet. Wanneer een DCIS wel behandeld wordt, is de kans op genezing vrijwel 100 procent. 

  Behandeling

  Ondanks dat DCIS geen borstkanker is, wordt het wel behandeld alsof het al borstkanker is. De standaardbehandeling van DCIS bestaat veelal uit een operatie, waarbij het gebied van de DCIS weggehaald wordt. Bij een borst besparende operatie volgt dan altijd bestraling.

De sneezijde van de kanker was schoon dus die is echt weg. Volgens de rapportage: In en rondom tumor DCIS, circa 2,5 cm, graad 3. Sneevlakken focaal mogelijk niet vrij. Daarom word ik 23 keer bestraald zodat deze DCIS geen kans heeft om te groeien. Heel verhaal he.....

Mijn andere vraag was:" waarom de artsen niet eenduidig zij". Bij de ene arts mag ik bijvoorbeeld geen aloi vera gebruiken en de andere arts wel. Haar antwoord:" Misschien heeft die ene arts een vervelende ervaring gehad met dit soort middeltjes". 
Ik snap het wel. Ik hoef alleen maar in het gezin te kijken, pa zegt nee en ma zegt ja. Duhh

Wat de 7 x 20 seconden betreft kan zij geen uitspraak over doen omdat het haar werkgebied niet is.
De dames die mij bestralen gaven al eerder aan dat het niet om de seconden maar om de intensiteit gaat van de bestraling.
Het is van te voren niet precies te zeggen hoelang het duurt, wel ongeveer.

Ik heb een uitdraai meegekregen maar die terminologische woorden ken ik allemaal niet. Maar met hetgeen mw. Dr. Bruining mij gezegd heeft ben ik gerust gesteld

Zo en nu weekend vieren.

Maandag 26 september 2016 en dinsdag 27 september 2016

Het is al weer maandag. Zo'n weekend is snel om. Zondag nog een keer bbqen.....we waren ook net optijd klaar. Er kwam onverwachts een buitje naar beneden. Maar goed het was gezellig en lekker.

Was ik eerst van plan om gelijk de hele week, aan het eind van de week, erop te zetten, kom ik er toch op terug.
Twee dagen tegelijk kan ook. Er is altijd wel wat te melden.

De taxi was later dan gepland. Okee 5 minuten maar toch.....

Er zitten eigeheimers (chauffeurs) tussen hoor. Ze kiezen soms niet de kortste weg. Deze chauffeur besloot over de Valeriusstraat te gaan. Vervolgens langs het WTC. Maar hier was het druk. De taxichauffeurs proberen het station te mijden omdat het daar druk zou zijn. De rit duurde 20 minuten. Ik heb gelijk een taxi voor de terugreis ,door de receptioniste, laten doorbellen, dus een taxi voor 13:40 uur wilde bestellen. Ik moest nog bestraalt worden. Daar aangekomen werd ik vrij snel geroepen. Daar lag ik dan. De verpleegkundige had erg veel moeite mij goed te leggen. De richtlijnen zijn de tatoeage stippen.  Er wordt getrokken, verplaatst en geduwd....Het is gelukt. Om 13:15 liep ik naar de uitgang. Ik ging buiten op een stene bal zitten en kijk aan......een taxibus, zou deze al voor mij zijn? Warempel het is ongelofelijk 13:20 uur was de taxibus er al. Dit was een bliksum bezoek. Ik was binnen het uur, uit en thuis.

Dinsdag 27 september. Dit gaan jullie niet geloven. De taxi was er al om 
12:05 uur....

Ik moet om 13:10 uur in het R.I.F zijn. Beetje aan de vroege kant toch.... de chauffeuse vertelde dat zij 15 minuten marge, voor de afgesproken tijd of 15 minuten erna. Nou ja zeg, maar dan was ze nog veels te vroeg. Christa zou zo snel mogelijk de hond komen halen. Uiteindelijk reden we 12:15 uur weg. Ik was er om 12:30 uur. Het is niet anders. Gelijk een taxi voor 13:30 uur besteld. 

De dames op radiologie waren zeer vlot en hielpen mij 12:40 uur. Ik was echt overdonderd. Maar ik was vergeten dat ik om 13:30 uur een afspraak heb met Dr. Vlasman....en ik maar denken dat ik die morgen had. Toe maar. Ik weer naar de balie om de taxi 30 minuten later te zetten. Tjonge hee, wat een gedoe met de taxi, als ik goed kon lopen nam ik wel de bus of ging ik fietsen.
Mw Dr. Vlasman begroette mij 13:35 uur en vroeg hoe het met mij was. Na omstandigheden goed zei ik. Ik vroeg haar, waarom bij chemo van te voren aangegeven wordt hoeveel kans op terugkeer er is, wanneer er geen chemo wordt gegeven. Hoe zit dit met bestralen? Ze keek in mijn dossier en wat schets mijn verbazing. 
Zij vertelde dat er krap aan weggesneden is en dat er op de snijvlakken nog microscopische deeltjes zijn blijven zitten. Nou breekt mijn klomp, dit klinkt anders dan toen bij Mw Dr. Bruinings. Die vertelde dat er ruim was weggesneden en dat de snijvlakken schoon waren. 
Nou je kan mij opvegen.

Van deze arts mag ik na de 23 keer bestralen de aloi vera wel op de borst spuiten. Hoe verschillend zijn artsen........duhhhh. Ik heb dit jaar aardig wat narcose gehad en begon behoorlijk aan mijzelf te twijfelen. Nadat ik met Jerke hierover sprak, weet ik nu dat het verhaal constant draait. Je zou haast denken dat het allemaal onzin is. Vanmiddag dacht ik echt even.....heb ik wel kanker gehad? Ze hadden immers geen wachtrij?
Ik moet dit maar loslaten anders wordt het wel heel eng.
Morgen ga ik de huisarts bellen, de plek op mij  scheenbeen is vaak heet, dus denk ik dat er een ander paardenmiddel moet komen.

Vierde keer

Jerke is vrijdags, zo goed als, vrij. Hij gaat straks mee naar het R.I.F. dan kan hij zien wat er gebeurd in zo'n korte tijd.
We hoefde bijna niet te wachten. Dit gaat trouwens de hele week zo. Het gaat mooi op tijd.
Jerke wordt samen met mij in het uitkleedhok gezet. Geen probleem hoor ruimte zat en dan hij heeft mij wel vaker zo gezien.

De dames van de radiologie vertelde hem  rustig en duidelijk wat er allemaal moet gebeuren voordat er bestraalt gaat worden. Hij mocht mee naar de kamer ernaast zodat hij het allemaal kon zien. Zoals ik Jerke ken zei hij in weinig woorden..... het is best interessant. 

Ik kan zeggen dat ik blij ben dat ik nu 2 dagen niet hoef te gaan. Mijn borst word gevoeliger. Je kan het vergelijken met stuwing. Ik vond dat toen al niet prettig voelen.
Ik krijg ook wel een beetje het gevoel dat dit alleen maar meer kan worden de komende tijd. Nou ja, laat ik er maar niet op de feiten vooruit lopen.

Jerke moest ook naar het ziekenhuis, maar dan ingang MCL route 29 chirurgie. Daar moest zijn kuit opgemeten worden.

Dit is om de juiste steunkous mee te krijgen voor na de chirurgische ingreep.

Jerke heeft dus voor 1 been een kous nodig. Hij zal de kous een aantal dagen moeten dragen. 

Zoals ik al eerder vertelde worden enkele spataderen gelaserd en in andere spataderen word er via een incisie foam ingespoten. De steunkous moet daarna zijn werk doen.

We zijn nog even naar winkelcentrum De Centrale gegaan. Als je bedenkt dat we hier graag winkelde. Even naar de Action, Xenos of Kwantum. Nu gaan we gericht op ons doel af. Ik red het niet, mijn benen willen niet. Vooral de linker, die geeft wel aan wanneer ik mijn been omhoog moet doen. 

Het is denk ik net 15 minuten dat we er zijn geweest. Ik ben blij om weer naar huis te kunnen. Ik ben niet meer zo fit.

Ga nu weekend vieren.

Volgende week ga ik, de hele week,  er in 1 keer opzetten. Is voor mij rustiger en ook omdat elke bestralingsdag hetzelfde is. Er kan wat aan mijn gestel of borst veranderen, maar dat vertel ik dan volgende keer wel. 

  

Derde keer

Zoveel verschillende taxichauffeurs. Veel dames trouwens. Vandaag had ik een jongedame van om de nabij de 35 jaar. Doordat we een beetje aan het praten waren vertelde zij dat zij baarmoederhalskanker heeft. Afgelopen dinsdag is er een tweede operatie geweest, zo vertelt ze. Jeetje zei ik, en dan al weer werken.......

Tja zei ze ik kan niet goed stil zitten. Nou ik ook niet maar......zo zie je maar hoe het gaat. Ieder geval is anders.

Ze heeft mij wel een tip gegeven om eerder een taxi te krijgen.....gewoon gelijk bestellen. 

Ik werd weer in een andere bestralingsruimte gebracht. Na de koeien, schapen en het strand had ik nu de duinen aan het plafond. Ik was toch wel gespannen toen ik daar lag, nou eigenlijk ervoor ook al. 

De plek op mijn been prikt en bijt, daardoor bewoog ik wat. Er werd mij gezegd de benen ook stil te houden. Als je bedenkt dat alles van mij altijd beweegt, is het een hele kunst om alles stil te houden. Uiteindelijk lukt het mij.

Het opstapje en touwladdertje kwamen weer te voorschijn. Het is ook zo weer voorbij.

Het was 13:35 uur toen ik naar de uitgang liep. En ja..... de taxi was er. Kijk dat is nou nuttige tip.

Nu met benen omhoog.......ik wou dat ik er geen pijn in had.

Ik heb verwijsbrief gevraagd röntgenfoto's  van rechyer

Tweede keer

Het was minder spannend dan gisteren. Ik werd opgehaald door een verpleegkundige (jongeman), het had mijn zoon kunnen zijn zo jong. Ach dacht ik, hij heeft vast al vele borsten voorbij zien komen.
Het opstapje stond al klaar. De strepen werden opnieuw getekend, met dat speciale inkt wat normaal gesproken niet zo snel vervaagd.
Bij mij dus wel.

Ik heb gevraagd waarom het nu 75 seconden is ipv van 140 seconden. De jongedame zei dat het niet in de seconden zit, maar de intentie van de bestraling. De behandelend arts, is nu nog met vakantie. Zodra zij terug is moet ik dit toch aankaarten. Er wordt een klein stukje van de oksel bestraald. Ik zie niet hoe groot dat gebied is. Mij  gevoel zegt dat het klein is.

Na de bestraling ging de borst erg jeuken. Gelukkig kan ik er afblijven. Het is ook niet goed om te krabben, want de huid verandert en ik zou het open kunnen krabben.

De taxi kwam 30 minuten na bellen. Deze  chauffeur vond dat dit lang is. Wie weet doe hij er wat mee. 

Nu lig ik echt uitgeteld op de bank. Het neemt best energie.

Dit is voor iedereen anders. Ik hoor mensen die naar het R.I.F. fietsen en nog van alles kunnen doen. Wat zou ik dat graag doen, maar dat duurt nog wel even.

Vannacht veel pijn aan mijn knieën. Zo erg dat ik vanmorgen vroeg een afspraak bij de ortopeet heb gemaakt. Zodra ik klaar ben met de bestralingen zal de orthopeet een oplossing voor mijn knieen moeten vinden. Ik wil van de pijn af. De medicijnen vind ok geen optie meer. 

Eerste keer bestraling.

Vandaag is het dan zover. Naar mate de tijd verstrekt voel ik de spanning komen. Nog een uur dan komt er een taxi of taxibus mij ophalen. Zo vreemd om dit nu alleen te doen.....

Normaal praat er iemand tegen je aan, maar nu niet. Omdat het op een tijd is dat voor Jerke, gezien zijn werk, geen doen is  hebben we besloten dat ik dit alleen ga doen. Jerke is er altijd bij en dat maakt het zo anders. Ondanks dat hij niets kan doen, als hij meegaat, voel ik toch steun en dat is er vandaag niet. 

Maar goed het is niet anders. 

Zo ziet het apparaat eruit. De tekening die verleden week maandag  op de borst en buik gezet is, is zo vervaagd, dat het waarschijnlijk opnieuw moet worden gedaan. Dat snap ik dan niet, dat er ruim een week tussen zit. Ook al heb ik nog zo voorzichtig gedaan met douchen.....

Volgens de verpleegkundigen mocht ik gewoon douchen. Alleen geen deo gebruiken.

Nou ja, ik zal het meemaken. Ik denk trouwens dat het wekelijks bijgetekend moet worden. Het moet er 23x goed op staan. Gelukkig staan de tatoeage stipjes er. Aan de hand daarvan waren de strepen zomaar gezet. 

Zoals gewoonlijk ben ik te klein en moet er een opstapje komen. De armsteunen zaten verkeerd om. De linker stond omhoog en de rechter omlaag. De strepen worden weer op de borst en buik gezet. Na instructies liepen zij naar buiten en de bestraling kan beginnen. Op het plafond hangt een foto van een wei gevuld met koeien en schapen, mooie afleiding.

Het apparaat doet zijn werk. De eerste keer 20 seconden adem in. De tweede en derde keer 6 of 7 seconden, toen weer 20 seconden en daarna 3 x zo'n  7 secon-den. De twee van 20 seconden is de boost die op de plek wordt gegeven waar de kanker zat. Klaar....... het is ook zomaar weer voorbij. Dus geen 140 seconden maar circa 75 seconden, dat scheelt zowat de helft. Moet ik toch maar bespreken met de arts. Waarom veranderd het steeds. Ik was een beetje dizzy toen ik van de tafel af kwam. O ja, ook weer wat nieuws, normaal krijg ik een helpende hand om overeind te komen, nu kreeg ik een touwladder in mij handen en daarmee kon ik zelf omhoog komen.

Ik heb mijn afspraken voor morgen t/m vrijdag opgehaald bij wachtkamer 3. De afspraken zijn, gelukkig zo goed als, op de zelfde tijd, das mooi want nu kan ik het ook niet vergeten. 

Bij de receptie vlak bij de ingang kon ik om een taxi vragen. Van de chauffeur van de heenreis begreep ik dat zij er altijd snel zijn. Ik heb 40 minuten zitten wachten. Als dit dagelijks zo gaat, dan snap ik dat het energie kost.

Het bestraalde gebied begint te jeuken en nu is het de kunst om er van af te blijven.  

Maar goed de kop is eraf. Morgen moet ik om 14:00 uur, donderdag 13:20 en vrijdag 13:10, dan kan Jerke mee en dat is fijn. Dan sta ik er niet alleen voor, want zo voelde het wel vandaag.

De huisarts zou vanmiddag om 16:00 uur komen. Om kwart voor vier gaat de bel, maar dit was Leny een goede kennis van mij. Ik vond dit ontzettend leuk. De huisarts was verlaat en kwam pas na half 5. Ik heb voor de plek op mijn been antibioticazalf gehad. De huisarts ging over vijven weg. Gauw aan het eten beginnen...

Toen kwam Christa met Sil thuis en bij de voordeur stond Joep en Wilma voor het ophalen van hun bestelling. Zo was het opeens hectisch vanaf kwart voor vier. 

Na alle indrukken vandaag ben ik toch wel moe. Nu eerst maar weer met benen omhoog.

Bericht van Dr. Nes

Vandaag eerst maar een nieuw kleurtje in mijn haar. Er moet gewoon wat zonnestralen in. Mijn haar wil niet meer zitten. 
Ik kom al jaren bij haar en we zijn eigenlijk wel vrienden geworden.

Toen ik dus in de verf zat ging zij koffie halen. Ze kwam terug met koffie en een gitaar. Ze zei nog, dit zal je wel leuk vinden.......
Ze begon te tokkelen en zong op eens casera sera. When I was just a little girl I ask my mother what will I be. Will I be pretty will I be rich, what will become off me...... eerst zong ik mee maar zomaar uit het niets zat ik in tranen. Het was net of mijn leven vanaf mijn jeugd tot nu toe als een film voorbij.
Wat zo leuk begon werd.........  anders. Terwijl ik toch ook van zingen houd. Nou ja, het is toch een rare dag geworden.
Het kleuren ging ook niet zonder slag of stoot. Deze kleur was niet de bedoeling, maar waarschijnlijk heb ik toch veel rood pigment in mijn haar. Ze had het helemaal ontkleurt en absoluut geen rode kleur gebruikt. Toch mag dit uit-eindelijke resultaat er zijn.

Het is lichter dus zonniger, aan de achterkant zijn onderaan wat lichtere plukjes erg leuk. Ik ben er blij mee. Het was een lange zit.

Ik heb een mooie bos roze van haar gekregen ......zo lief. Deze heb ik in een vaas gezet toen de telefoon ging.

Het R.I.F, Dr. Nes. Wat zou er zijn? Zij vertelde dat zij het programma voor mij niet af hebben voor maandag en het moet wel goed. De afspraak wordt daarom naar dinsdag verschoven.. Tja daar zit je dan met je goede gedrag. Je kan niet tegen sputteren het gaat zoals het gaat.

Zucht ik had alles al goed voorbereid, ook de taxi geregeld. Die heb ik nu gebeld dat het dinsdag wordt. Ik hoop dat er niet nog een verschuiving komt.....niet leuk. Zo zie je maar dat een gewone dag zomaar heel anders kan lopen.

Vandaag ook voor het eerst weer achter het stuur, maar ik merk dat ik dit nog even niet moet doen. Koppeling induwen ach het lijkt zo makkelijk maar mijn knieën willen niet. 

Ondanks dat het niet helemaal is gegaan zoals ik wou is het een mooie dag. Hoe vaak word ik toegezongen;) dat is toch bijzonder...

Heel even naar mijn winkel. Even mijn collega's begroeten. Het lijkt zolang geleden dat ik daar geweest ben. Het was leuk om er weer even te zijn. Dit zal ook nog wel even duren voordat ik daar weer ben.

Nu eerst maar weekend houden. 

Zomaar een dag

Nou niet helemaal. Vanmorgen om zeven uur word ik gewekt door enorme herrie. Ik dacht nog dat iemand de container aan de weg zette, maar het waren de (garage)dakdekkers. Dan ga ik maar van bed. Ik word straks opgehaald voor een milde massage aan armen en benen. Omdat ik haar ken is het altijd gezellig. Eerst een bakkie doen en even over de afgelopen weken praten.
Toen ze mijn armen ging masseren sloot ik mijn ogen en kon mijn tranen niet bedwingen. Tja dat krijg je van ontspannen snif snif. Er gebeurt zoveel en het is zo onwerkelijk allemaal.

Mijn linker onderbeen is best pijnlijk.

Het bijt en prikt enorm. Het begin van mijn scheenbeen is opgezet en voelt gespannen aan, alsof het ieder moment open kan knappen.

Heel voorzichtig worden mijn benen in  de olie gezet. Het is een weldaad, het verzacht wel. Zij vertelde dat zij door deze milde massage het lichaam endrofine laat aanmaken. Die zorgt dat ik mij beter voel en de pijn minder wordt. Nou ik kan je vertellen dat het die ochtend prima ging met mij. Zij heeft mij ook weer naar huis gebracht en zei.....lieve Marieke,  je hoeft niet altijd groot te houden.... 
Natuurlijk heeft zij gelijk maar het is kennelijk een modus waar ik mezelf in zet, zodat ik op de been blijf....nou ja dat ik niet in zak en as ga zitten.

's middags ben ik wat gaan tekenen. Had daar wel zin in, ook hierin vanmorgen door Gea gestimuleerd. Het is goed om je hoofd dan leeg te maken en dan alleen met tekenen en schilderen bezig te zijn. Als dit lukt dan kan ik een grotere maken voor oo de garage....of deze fotograveren en op de garage. Ik heb het dan nog steeds zelf gemaakt.


     
    Dit is de tekening

 

en zo moet tie worden.

Ik ben hier best content ermee. Het geeft mij zo'n voldaan gevoel.... eindelijk weer iets gemaakt. Deze ga ik zeer zeker schilderen.

De dakdekkers zijn druk bezig.....en dat met het warme weer. Het is nog niet af (15:00 uur) . Nu moeten de daklijsten gemaakt  worden en komen die volgende week erop zetten.

Ik ben blij dat Christa Sil uitlaat. Ik zou het dolgraag zelf doen, maar lopen wil nog niet zo, althans geen afstanden. 10 minuten is wel te doen, maar dat is echt te kort voor zo'n grote hond.

We zijn vanavond even boodschappen wezen doen. Gelukkig kan op het wagentje leunen. Tjonge jonge 2 winkels in en uit binnen 45 minuten en je kan mij opvegen. 

Nu maar weer rusten en hopen dat morgen beter gaat. Elke dag een ienimieni stapje.