9 januari 2020
Ik ben erg emotioneel. De slijmbeursontsteking is zo aanwezig. Het ene moment gaat lopen redelijk tot goed en tien minuten later loop ik als een kreupele. Stomme chemo ook😠 het is net drank, maakt meer kapot dan je lief is.
Gisteren was het een dag vol onhebbelijkheden. Niets lukte gelijk.  De auto van Ramona en Stewart rookte, dus moest zij met Norran uit de auto. Bij de buren werd de coniferenhaag met kettingzaag weggehaald, wat enorme herrie gaf en de nodige problemen. De machines die deze knapen gehuurd hadden waren niet degelijk. Bij de graafmachine liep de rupsband eraf en blijkt de tuin van de buren 40 cm hoger dan de weg te liggen.....dus de schutting moet hoger.  De kettingzaag bleek ook te slap te zijn. Irritatie alom.... De buurvrouw kwam vragen hoe het met mij was en moest opeens huilen. Ik wil niet in deze situatie zitten waar alles misgaat.
De stick die ik gebruik voor de pijnlijke plekken, veroorzaakt ook pijn. Dit zou niet uitmaken wanneer ik er weer normaal door kan bewegen.
Ook de rekoefening is niet prettig om te doen.
Vandaag naar de psycholoog. Ik heb daar veel kunnen praten en dat lucht op. Ik heb er ook gehuild.
Mijn collega's zouden komen maar het lukt hun niet een leenauto te krijgen😔.....het is niet anders maar wel zuur. Heb er zo naar uit gekeken. Ik besloot om naar mijn werk te gaan om hen te verrassen. Nou dat waren ze en ondanks mijn emoties was het gezellig. Het voelde alsof ik mijn familie weer zag. Een warm gevoel heel vertrouwd..
Vanmiddag fysio fitness......kijken wat ik kan doen. Het programma wordt zeker aangepast. 2 keer gefietst en dan wat rek en trek oefeni ben voor mijn armen en 70 kg weggeduwd met de benen. 
Het lopen gaat nu iets beter, soms zak ik er doorheen 😔
Deze dagen zijn emotioneel de ergste dagen.....bah bah bah.
Laat het een droom zijn waar ik snel uit zal ontwaken.