7 januari 2020
Vanmorgen bloedsuiker geprikt nuchter. Deze staat op 9,2 dus prima, gezien de omstandigheden. Bij de fysiotherapeute wordt vastgesteld dat, doordat ik een "verkeerde" manier gevonden heb om te lopen, alles vast zit. Mijn heup is stijf en  verkrampt. Zij gaat dit met dry neadling en massage weer wat soepel maken. Het stikt van de knopen in mijn bovenbeen, heup en bil. Het is niet prettig wat ze doet maar het werkt wel. Gratis bloeduitstorting. Er wordt mij aangeraden om niet te veel te gaan lopen en het fitnessprogramma moet opnieuw bekeken worden. Ik heb ook een pijnstok meegekregen

Hiermee moet ik over de pijnlijke plekken heen rollen.....zij benadrukt dat ik dit best mag voelen. Het is om de spieren los te maken. Als het mij niet lukt moet ik Jerke vragen mij te "pijnigen". Ze stelt voor dat ik probeer om te gaan fietsen.....buiten wel te verstaan. Ook moet ik mijn been schuin optrekken om  de spieren van mijn bil en bovenbeen op te rekken.. 
Toen ik de praktijk verliet liep ik al veel beter. Na de lunch ben ik gaan fietsen. Het is koud dus das om en wanten aan. Ik vind de fietstocht geweldig, langs Doniastate de kinderboerderij. Mooi ritje. Er liep een golden retriever en ik schiet gelijk vol....tjonge wat mis ik Sil. Zijn kop op mijn schoot om mij te troosten. Zijn zachte vacht om te strelen....Hij is bij a 1 jaar dood 😔, waar blijft de tijd). . 
Ik heb gehuild want er komt opeens veel naar boven. Ook de mensen die mij ontvallen zijn.....het lijkt of de tijd rap voorbij gaat. Geen tijd nemen....gunnen om dingen te verwerken. pffff dit komt ff binnen nu. Ik heb echt een emotionele dag. Gisteren in de groep vertelde er één dat haar tumor gegroeid is ondanks de chemo. We mogen dan allemaal positief zijn maar dit doet wel wat met ons/mij. Zij wordt doorgestuurd naar ander ziekenhuis die meer specialisme heeft. Hoe ver wil je gaan..... hoelang is er hoop....ja zolang er leven is.
Wat is het leven hard.
Morgen komt Ramona en Norran.....even iets leuks.