Slik telefoon

Nadat ik het ontbijt maakte gaat de telefoon.....anoniem o jongens ik haat anoniem. Toch maar de telefoon opgenomen. Het blijkt Claire van de Mamapolie OCL. Ze vertelt dat de uitslag binnen is. Jeetje..... dit is even schrikken. Er gaat van alles door mijn hoofd. Is dit nu goed of juist slecht nieuws, krijg buikpijn en ben aan het trillen...... Tjonge wat een spanning weer. Vanmiddag half twee weten we meer. Gelukkig duurt het niet zo lang meer. We gaan even naar onze winkel en de laatste spullen pakken nou dan is het zo tijd. 

De spanning neemt toe naarmate de tijd dichterbij komt. In de wachtruimte zitten aardig wat mensen. Zoals gewoonlijk wordt er thee en koffie aangeboden. Ik/wij hoorde een secretaresse die aan de telefoon praatte. Ze had het over medicijnen en het leek verdacht veel op mijn bericht aan het mcl. We hebben haar er op aangesproken. Ze schrok wel even, maar begreep het wel.

We werden geroepen. De arts vertelde dat de kanker er in zij  geheel uitgesneden was en dat de snijranden schoon zijn. 

Er valt een last van mijn schouders wat van onze schouders. Kan wel janke van blijdschap goh hee poehhh. Gelukkig was Jerke mee, die heeft veel onthouden. Ik heb een ruggesteuntje gebruikt.

Hieronder een stukje uit het verslag wat ik mee kreeg. Is niet alles, omdat de rest later duidelijk wordt. 

De kanker die er zat is ontstaan in een melkgang en daarna doorgegroeid in het omringende normale weefsel binnen de borst. Het heet dan IDC (Invasief Ductaal carcinoma).

De gradering gaat over de mate waarin de tumorcellen lijken op gezonde borstcellen. De gradering zegt iets over de agressiviteit  (snelgroeiend, neiging tot uitzaaien). Hoe hoger de graad hoe agressiever. Er zijn 3 gradaties en die van mij zit op 2.

De tumor grootte is 5,5 milimeter of 0,55 centimeter.

De snijvlakken zijn vrij van tumor. Er zitten geen kankercellen aan de buitenkant van de snijrand, het weefsel is schoon.

In de borst zit een netwerk van bloedvaatjes en lymfebanen die de borst met andere lichaamsdelen verbindt. Dit zijn de snelwegen die voedingsstoffen op de juiste plaats brengen en afvalstoffen afvoeren. Het risico op uitzaaiingen is verhoogd als er tumorcellen in de afvoerkanalen van het ondrrzochte borstweefsel is gevonden.

Er zijn geen tumorcellen aangetoond in lymfevaten en/of bloedvaten.

Nu gaan zij, de geleerden, woensdag om de tafel om te bespreken wat het vervolg is. Het woord bestraling is het meeste geroepen dus kan ik er wel vanuit gaan dat dit gaat gebeuren. Deze arts zei dat ze de bestraling tot in de oksel kunnen doen zodat de kans dat er iets z it dan ook kapot gaat.

Tweede senario is dat ik naast bestraling chemo krijgt, maar dit zou alleen wanneer het weefsel wat verwijderd is eiwit bevat.

Ook wordt er nog over anti homoontherapie gesproken. De arts zei dat zij niet van plan zijn om meer toeters en bellen uit de kast te halen dan noodzakelijk is. Er wordt gekeken hoeveel % kans er bestaat wanneer ik één van die behandelingen zou krijgen, of de kanker weg blijft.
Blijkt dit bijvoorbeeld 5% te zijn dan schrijven ze echt geen chemo voor. Dit geld ook voor hormoontherapie. 

Een tweede operatie wil deze arts voorkomen, zij acht dit niet nodig wanneer ik tot in de oksel bestraalt ga worden.

Pas wanneer ik 6 september bij de  chirurg ben geweest weet ik meer over de verdere behandeling.

Deze blog wordt tot die tijd stil gelegd.

Warm gewoon te

Gisteravond mocht eindelijk de bh uit voor de nacht.

Ik ben daar zo blij mee. Dag en nacht een sportbh aan met dit weer is ook niet zo prettig. Het is uiteraard wel weer wennen.

De wondjes genezen goed. Mijn borst heeft alle kleuren van de regenboog ongeveer 1/3 deel ervan. Het wondje aan de zijkant is een beetje opgezet.
Wonderbaarlijk hoe snel alles gaat.

De dagen zijn lang als ik alleen ben....... en dat is iedere dag.
S'middags rond 13:00 uur komt Christa Sil ophalen. Ze praat even met mij en dan ben ik weer alleen. Dat vind ik wel jammer dat er niemand langs kom.

Ik heb geen besmettelijke ziekte en krijg geen bezoek raar toch. Ik snap het eigenlijk wel. Iedereen heeft zo zijn eigen dingen te doen en praten is tegenwoordig helemaal uit. Mensen appen en chatten alleen nog maar. In hoge uitzondering wordt er gebeld maar meestal zijn dit bedrijven die wat willen aansmeren.

Zo'n dag duurt dan lang. Ook al is het stralend weer......de temperatuur is voor mij niet prettig. Nadat ik vanmorgen mijn ontbijt buiten heb gegeten en een tijdschrift heb doorgebladerd, ben ik toch maar naar binnen gegaan. Het is niet te harde zo warm.
Ik hou mij vandaag rustig......ik denk dat dit het beste is.
Heb wel alvast kleding klaar gelegd voor de week vakantie. Ik heb er zin in en Jerke ook. Die is er zo aan toe.

Zweet op de kop.....

Gelukkig dat ik nog wat kleine dingetjes kan en mag doen. Elke dag een beetje sterker. Ik kan geen marathon lopen maar ach we hebben de tijd aan ons zelf.

Nieuwe dag nieuwe kansen

Het niets doen bevalt mij maar niet. Ik heb besloten vandaag iets meer te gaan doen. Heb vrijwel geen pijn....alhoewel mijn benen best zwaar zijn. Maar wat wil ik na twee operaties. De conditie moet helemaal opnieuw worden opgebouwd. Komt goed maar heeft tijd nodig. Ik kijk er al naar uit om weer op de fiets te stappen.

Sil onze golden retriever flapt met zijn oren....hij heeft er last van.... het is niet ontstoken maar het zit er tegenaan en komt vies oorsmeer uit. Hij vraagt gewoon dat ik over zijn oor wrijft maar dan wel met een beetje geweld. Hij vindt dit lekker en al snel gaat hij naast mij liggen op het gras. We genieten van ons schaduwplekje achter in de tuin. Sil wijkt niet van mijn zijde....die pop. Toen ik pas thuis was legde hij zijn kop op de zieke borst zo lief....hoe is het toch mogelijk he en met mijn huil momentjes is hij die mij komt troosten. 

Nou eerst maar ontbijten, dat is de basis om de dag goed te beginnen. Mijn smaak was verleden week niet zo best. Proefde zout of erg zoet maar de andere smaken nee het was gewoon weg. Ik genoot niet meer van een blokje kaas of worst. Nu ik bijna geen medicijnen heb, komt de smaak terug. Zo kan ik weer genieten van mijn roggebrood met brie en een kop thee. Tjonge wat wordt er dan veel afgenomen als de smaak weg is. Mijn moeder had dit op latere leeftijd (84). Het klopt dat de smaak in de loop der jaren verandert en zelfs weg kan gaan.

Ik ga proberen 1 wandje van muurverf te voorzien. Dan kan het kastje ertegen aan en de fotoalbulms, die nu in de garage liggen, erin. Jerke werkt gestaag door. De garage is zowat op orde. 
Het wandje is gelukt. Ik heb goed opgelet om de andere kant van mijn lichaam niet te belasten. Kleine stukjes tegelijk. Kijk hier kan ik dan trost op zijn.

Heb nu wat sinaasappels uitgeperst en vier wasa knackerbrod belegd mmmm heerlijk.
Op de achtergrond.....nu  dus op de voorgrond het liedje van Shirley Bassey met This is my live.......
Zo even de buurt mee laten genieten en uiteraard zelf erboven uit zingen, tjonge wat doet dat een mens goed.

De post, wat een verwennerij drie kaarten en stuk voor stuk geweldig.

          

Ik dacht dat  de middelste van Els Tuinhof was maar nee, deze komt van mijn AG Collegae, bedankt voor de positieve energie, daar word ik blij van. Het opkikkertje is van iemand die ook een strijd met kanker heeft en het gaat haar goed. Die laatste kaart.....zullen we dromen dat al onze wensen uitkomen, komt van een collega die, samen met andere collega's en mij, de workshop mijn eigen zaak heeft gevolgd. Ja Marlies dat wil ik zeker gaan doen. Ik verbaas mijzelf erover dat ik zo blij ben, dat ik mij gelukkig voel. Het komt vast door al die mooie warme berichtjes. Zij lappen mij helemaal op.

                       

                                                                                         

                                                                         

Een teleurstelling

Ik ben de nacht goed doorgekomen. Echter heb wel last van een raar gevoel in mijn buik. Al vrij snel moest ik het toilet opzoeken. Ik loop gewoon leeg.....bah ook niet prettig. Ik heb een fles water bij mij gezet om regelmatig iets te drinken.
Eerst maar eens kijken of ik wat kan doen in huis. Niet te zware dingen doen. Beetje vegen dat gaat nog wel. Vaatwasser leegruimen mmm lukt ook. Toen besloot ik de administratie van de winkel te gaan doen. Dit is wel heel andere koek. Eerst moest het systeem op de laptop komen, dit was best nog wel een dingetje. De laptop is zo goed beveiligd dat er eerst het e.e.a. uitgezet moest worden. Na een half uurtje had het boekhoudbedrijf het voor elkaar. Zover ik kon deed ik de administratie. Ik dacht......geen zwaar werk, maar dit viel tegen.
Ik echt uitgeblust wat ook wel weer over gaat maar toch.....Mijn borst doet een beetje pijn, zeurend dus betekent dit dat ik moet rusten...

Even liggen, een tukkie doen. 

Langzaam aan kom ik weer op de wereld. Zo'n tukkie heeft twee kanten, het is wel even fijn maar daarna moet ik ook weer op gang komen.

De post een uitnodiging voor het uitslaggesprek. Even bellen, want die datum kan ik niet. Dan hoor ik dat er pas na 10 dagen een teamoverleg is. Op woensdag 31 augustus is dit overleg en dan 2 september zou de uitslag aan ons verteld worden. Ik begreep van de arts dat hij donderdag overleg had. Nu blijkt dat ik het verkeerd begrepen heb. Ik dacht dat het overleg van de arts, een ander overleg was. Ik hoopte om voor onze break al zou weten wat de tweede stap zou zijn. Vandaag is mij verteld dat dit pas verteld kan worden na dat de uitslag van het weggenomen weefsel binnen is.

De afspraak is nu op 6 september 2016 gepland.

Dit is zo'n teleurstelling.......

Maar goed hier moet ik ook mee dealen. Volgens Jerke is het zoals ik zei. Dus dr masunama heeft deze donderdag teamoverleg. Ik ga gewoon bellen.....wie weet. 

Dankzij de peptalk van een "oud"collega, die jammer genoeg ook in hetzelfde schuitje zit, kijk ik toch weer positiever naar de situatie. Bedankt Marianne uit Naaldwijk.

Maandag 22 augustus 2016

Gisteravond las ik het bericht van iemand die dichtbij mijn oude buurt woont. Zij zaten met hen gezin in Italië en hun zoon had helse pijn in zijn been. Na veel onderzoek is hier botkanker uitgekomen en dan ook nog de variant dat het beenmerg aangetast is. Ik val stil en moet vrezelijk huilen....hij is nog zo jong. De vakantie was nog maar net voor hen begonnen. Wat een nare film is dit.......
Dit wil je toch niet. Ik hoop dat hij er weer bovenop komt. Dat dit een lange weg zal zijn, is wel duidelijk.....zucht zo erg. Zij blijven positief en dat geeft hen kracht.

Wat ik heb slaat nu nergens op. Ja borstkanker .....waar een goede behandeling voor mogelijk is. Moet wel zeggen, dat ik gelijk aan mijn eigen pijn in mijn benen moest denken. Die pijn was ook behoorlijk. Het gaat dan ook wel door mijn hoofd.....als er maar niet.....ik moet die gedachten van mij afschudden anders komt het niet goed.

De nacht ben ik goed doorgekomen. Voel me niet helemaal lekker. Heb de was gevouwen en een beetje licht geveegt. Zweet op de kop.....nu maar weer even zitten.
Straks om half 11 komt mijn vriendin Liesbeth even een bakkie doen. Ik zit zo vol met emotie en dat is er vandaag wel uitgekomen.

De huisarts belt ze wilde Stewart spreken. Ik heb haar zijn  nummer gegeven, hij woont hier immers niet meer. Nog meer emotie, wat is er met mijn zoon aan de hand? Het maakte me bang, vooral na het verhaal van die jongen....

Ik heb ook even contact gehad met Nico mijn leidinggevende van het werk. Ook hij kan begrijpen dat ik emotioneel ben.

Nu nog even met de kapster praten, ook zij is overdonderd door mijn bericht. Morgen komt zij aan huis....mijn haar is zo futloos. Ik ben zo blij dat ze dat wilt doen....

Ik heb Els geappt en gevraagd mij een ondersteuning te geven. Het is een healing op afstand geworden.  Poe schrijft ze, dit is een pittige healing. Ze schrijft mij contact te zoeken met mijn beschermengel en te vragen mij bij te staan. Ach Els.....hoe vraag ik dat....het is zo zo wazig. Ik vind dit moeilijk. Ze schrijft terug dat ik dat met mijn gedachten doet. Maar schrijft ze.... ik lul soms ook hardop. Het is niet altijd zichtbaar maar wel merkbaar. Okee dacht ik baat het niet dan schaad het niet. Ik zei hardop....beschermengel kom mij helpen. Het verdriet was enorm.....menig traantje biggelde over mijn wangen. Ik voelde me ontroostbaar. 
Ik ben gesloopt, ik ben zo moe. Ik ga even rusten.

De huisarts belde mij om te vragen hoe het met mij ging zo na de operatie van vrijdag. Met horten en stoten heb ik het verhaal verteld. Ze zei wel dat ik ook verdriet heb, net als die jongen. We hebben beiden te dealen met een moeilijke periode en ik moet zeker niet denken dat wat ik heb minder erg is. Ze adviseerde mij om zelf met OCL te bellen en dan maar horen wat er uit het teamoverleg is gekomen. Zij neemt vrijdag ook even contact met mij op.
De rust is weder gekeerd.

Ga eten maken.....heb zin in macaroni.

Wat een dag

De eerste nacht thuis. Het is zoeken naar een prettige houding om in te kunnen slapen. Dit is me redelijkerwijs gelukt. Het is uiterst gevoelig, maar heb wel redelijk goed geslapen.

Gisteren zei ik: als ik me goed genoeg voelt kunnen we wel even naar Ikea.... nu na een nacht slapen denk ik daar toch anders over. Mijn darmen zijn van streek en heb het zuur. Mijn temperatuur wisselt. Zo heb ik het warm en zo weer wat koud. Het weer werkt ook tegen. Het regent behoorlijk.

Ik heb vanmorgen even goed staan kijken waar nu eigenlijk geopereerd is. Wat zij oksel noemt, noem ik meer boven/zijkant van de borst en de andere plek zit links over mijn tepelhof heen. Ik moet 24 uur 5 dagen lang een sport bh aan ter ondersteuning.

Ik heb vanmorgen een beetje getekend. Wil de flintstones op de garagedeur hebben. Eerst maar uitproberen op een plaatje.

 

Het staat erop maar ik ben nog niet tevreden. De proporties kloppen niet. Zoals dit moet het worden

En dat is het nog lang niet.

Het kost veel energie. Ook beginnen de wondjes te trekken. Ik voel me slap....mijn haar is hopeloos. Eerst maar even douchen,

en kunnen de pleisters eraf. Toen ik de pleister weghaalde zag ik het lijntje lopen van de hechting. De borst is blauw/geel waarvan het litteken goed te zien is. Jeetje wel een flinke jaap.
De litteken die aan de zijkant van de borst zit is een dun streepje en ook hier is het verkleurd. De pijn is te dragen. Het is 10x minder dan de pijn die ik aan mijn knie heb gehad. Als ik een cijfer geef voor de pijn is dit 2....3  
Een aantal keer paracetamol is voldoende.
De douchebeurt heeft mij goed gedaan, maar nu merk ik hoe laag mijn conditie is. 

Vandaag naar huis

20 augustus 2016. Ik heb een woelige nacht gehad. Het bed is akelig warm.  Dit komt door het speciale matras en kussen. Mijn buuf heeft twee dekens en sokken aan jaja en haar pyama. Ik alleen het MCL jasje.
De pijn onder mijn arm valt mee. Ik heb keelpijn van de intubatie. Mijn knieën voeren de overhand. Ik ben wel 3 keer van bed geweest om te plassen. De smurfenplas veranderd al.
Er is voor de nacht paracetamol neergezet en die heb ik rond twaalve ingenomen. 

Ik kan vertellen dat er een hele partij pillen voor mij waren besteld. Bij het medicatiecentrum heb ik verteld, dat ik alleen nog voedingssupplementen en voor het slapen 1 mirtezapine heb. Wat denk je........alle pillen die ik niet meer neem waren er wel een stuk of 5 per soort aanwezig. Allemaal apart verpakt in plastic. Ook een tube zalf, die ik zonodig gebruikt, zat erbij. Deze krijg ik nu mee naar huis want het mag niet voor een ander gebruikt worden. Die tube kost €26,00 bij apotheek en dan ook nog via recept huisarts. Wat een zonde dat al die pillen vernietigd worden, wat een geld verspilling.
Ik heb het MCL een paar dagen voor de operatie nog een mail gestuurd via MijnMCL dat ik minder pillen gebruikte ook welke niet meer. Dit is helaas niet meer aangepast. Dit had donderdag veranderd moeten worden. Ik heb het zo vaak gezegd.....

De verpleegkundige is al geweest om 07:00 uur voor bloeddruk, zuurstofgehalte en temperatuur. Nu wachten we op eten en wat drinken.
Mijn buuf loopt rond. Ongelofelijk wat een vrouw. Haar borst geamputeerd en loopt rond.....ze wil van het infuus af, de zak is leeg......ze loopt naar iemand die in het MCL werkt en vraagt: wilt u mij loskoppelen zodat ik weer vrij man ben...... maar helaas geen van de 3 wilde dit doen. Dus nog even vast.  

Het ontbijt twee donkerbruine boterhammen met boter en kaas met mosterd  en 1 hard gekookt ei .....mmm. Kopje thee en een beker karnemelk. Dit hebben we samen aan tafel gegeten. Na het ontbijt ben ik mij gaan wassen en heb mijn kleren aan. Nog niet volledig want de arts moet nog komen. Eindelijk de arts is er......om 11 uur. Eerst wordt mijn kamergenote bekeken. Het is bijna halt 12. De arts heeft het bekeken en geeft mij pleisters mee. De wond in de oksel lekt nog. Gelukkig mag ik naar huis. Heerlijk naar huis en dan mijn eigen draai vinden.

Ook vandaag weer mooie bossen bloemen gekregen. Mooi he, het fleurt me helemaal op

De info die ik van de chirurg heb gekregen daalt in mijn geheugen neer. Wat gaat er allemaal gebeuren. Het is niet iets dat ik even parkeer en dan over 2 weken weer oppak.....nee dit moet verwerkt worden. Ik heb ook al weer een aantal traantjes gelaten. Denk ik klaar te zijn, kan het zomaar zijn dat er nog een operatie volgt. Het is toch vreemd dat het zaadje aan de wandel is gegaan en dat de blauwe vloeistof meer binnenin de borst kwam in plaats van in de oksel.

De pijn valt mee, maar ik moet niet gek doen. Niet opeens mijn arm boven mijn hoofd of iets pakken. Als ik mijzelf niet in acht neem krijg ik alleen maar meer pijn. De wonden moeten goed genezen.
Bij koorts, roodheid of ontsteking moet ik direct OCL afdeling Z bellen. Zij zijn hierin gespecialiseerd en kunnen mij dan vertellen wat ik moet doen.
Dit typen gaat met tussen poses. Ik voel het trekken dus moet ik het even weer laten rusten.

Jerke slooft zich uit in de keuken. Hij maakt spinazie met aardappelgratin en een speciaal tartaartje mmmmm die schat

.

Operatiedag.

19 augustus. Het is nu even over zessen. Ik heb goed geslapen en voel me een tikkie gespannen. Ik denk nu alleen maar aan het moment dat het voorbij is. Ik ben zo blij dat ik als eerste kan. Dankzij de latex allergie. Om 6:45 uur stap ik het ziekenhuis binnen. De schoonmakers zijn al druk in de weer. Ook wordt er weer van alles geleverd. Ik moet helemaal achterin het MCL zijn route 98 afdeling Z. Nou dat heb ik geweten, dit is een enorme tippel en dat heb ik best gevoeld.
De verpleegkundige neemt met mij alle info door. Nog even bloeddruk meten en zuurstofgehalte in het bloed controleren. Ik vertelde haar dat er bij mij lastig infuus geprikt is en vraagt haar om iets warms voor op mij  handen zodat de aderen opzetten. De tijd schrijdt door het was al 7:40 uur en ik wacht nog steeds om naar de operatiekamer gereden te worden. 07:43 uur daar gaan we dan richting OK. Daar wordter door een andere verpleegkundige weer de gegevens gecheckt. Nu het infuus. Nou mevrouw ze zijn nu allemaal overaktief en nu de beste eruit halen.. het is haar gelukt in 1 x en het zit perfect.
Nu word ik de OK in gereden. Veel mannelijk schoon en dames om mij heen. Een man boog voorover en ik zei mmmmm dat is een lekker luchie welk merk is dat? Nou mevrouw dat is gewoon alcohol. Hahaha ja zegt zijn collega, hij heeft flink doorgehaald gisteren. Grapje hoor......Je zou haast zeggen dat ik het er wel erg gezellig heb. Beetje babbelen over Rijnsburg en daarna nog even over Den Haag omdat die arts er had gewerkt en gewoont.....leuk is dat dan. Toen kwam de chirurg binnen. Op de wand hangen de planborden en dit wordt dan ook besproken. Toen werd dat overheerlijke slaapdrankje ingespoten. Om half 11 lig ik op de uitslaapkamer. Echt goed wakker was ik om half 12. Kreeg een colawaterijsje.....niet echt mijn ding maar was wel even lekker. Om half 1 word ik naar mijn kamer gerold. Afdeling Z kamer 14. Daar lag ik dan helemaal alleen. Ik voelde wel goed en wilde mijn mobieltje hebben. Dit heb ik geweten.....allemaal sterkte berichtjes.....o ja en ik heb een bloemetje gekregen van mijn buren uit de Roptastins. 

Zo lief.... het geeft zo'n goed gevoel dat mensen zo met mij begaan zijn.

Enfin ik lig er nog steeds in mijn uppie. Af en toe een pijnstiller. O jee plassen, hoe gaan we dat doen. Even de zuster bellen. Zij bracht de po mee. Ik kan je vertellen dat het niet handig is om op de pot te gaan in bed maar goed......wat moet dat moet.

De plas was mooi blauw van kleur......een smurfenplas dus. De volgende keer mocht ik het op het toilet doen.

Mijn borst is ook blauw gekleurd, het is goed te zien waar het vloeistof heen gaat.

Rond 15:00 uur werd er een mevrouw de afdeling opgereden. Na zo'n  1,5 uur hadden wij contact. Zij is een wat oudere dame die voor de tweede keer kanker in die borst heeft. Daarom is nu de borst eraf gehaald. Zij vertelde dat dit een andere kanker was dus niet dat die vorige terug is gekomen. Zij wilde niet op de pot maar naar het toilet. Huppeta niet zeuren. Zit ik veel beter zei ze. Bij terugkomst wilde ze haar pyjama aan dat oogde beter. Wat heerlijk dat ze zo is. Zij was ook al druk oefenngen aan het doen. Ze wilde in beweging blijven.

Jerke komt binnen en begint te vertellen wat hem telefonisch is verteld.

Het blijkt dat er behoorlijk in mijn borst is omgestoeid. Het zaadje zat niet meet op de plek en de poortwachtersklier was nergens te bekennen. Er is daarom alleen weefsel uit de borst gehaald.

Het eten werd gebracht dus Jerke piepten hem, zo kon ik rustig met mevr. Hiemstra de maaltijd gaan nuttigen. Het menu is worteltjes met aardappelpartjes en een stukje kruidige kipfilet met een beetje appelmoes. Een roomtoetje na. Het smaakte prima.

Tijdens het eten stapte de chirurg dhr. Manusama binnen.

Wat hij toen vertelde vond ik minder leuk.

Hij vertelde dat er 3 kwartier naar de poortwachtersklier gezocht is en deze hebben ze niet gevonden. Uiteindelijk zijn ze met de operatie doorgegaan.

Nu zal er in een werkoverleg besproken worden wat er nu gedaan moet worden. Uiteraad wordt er ook gekeken naar het weefsel wat weggenomen is. Omdat het zaadje ook zijn weg is gaan vervolgen hebben ze meer weefsel weggehaald om er zeker van te zijn dat de kanker weg is. Nu gaan er twee dingen besproken worden. Namelijk moet er een tweede operatie komen om alsnog de poortwachtersklier te traceren en of ik chemo ga krijgen. Beide opties zijn niet leuk, maar als de tweede operatie wel die klier kan vinden, dan zou misschien chemo niet hoeven MITS er geen uitzaaiingen zijn. Dit hoor ik over een dag of 10. Nu blijft het dus nog spannender.

Gelukkig verkeer ik in gezellig gezelschap en lieve verzorgenden. Straks maar even lekker slapen.

3 afspraken druk druk druk

Vandaag 18 augustus 2016. Ik heb zo'n  In om mijn collega's te zien. Ik mis hen wel.......de gezelligheid......het lachen, het serieus zijn gewoon het sociale contact. Eerst maar naar het MCL route 87 nucleair. Ook al weet ik wat er gaat gebeuren blijft het spannend. Nadat ik mij meldde mocht ik gelijk met de knappe jongeman assistent arts mee, dit is dan een leuke bijkomstigheid. Wist niet dat ik ingedachten zo kon reageren. Hij zette de apperatuur klaar en zocht met behulp van dit apparaat het zaadje op in de borst. Een soort dictector ging dat apperaat piepen. De arts werd gebeld. Zij deed deze handeling nog eens en  bepaalde zo waar er geprikt moest worden. 4 injecties met radioactieve vloeistof, deze is niet blauw van kleur. De injecties bestaan uit dunne naalden maar ze zijn o zo venijnig, vooral de laatste, die is het dichtst bij de tepel. Het word warm in de borst eerder een branderig gevoel. Er werd een grote pleister opgeplakt. Ik moest om het kwartier links en rechtom massage geven, tot dat ik s'middags weer bij haar kwam. Dit is om het vloeistof goed door de borst te krijgen en dat er dan duidelijk een poortwachtersklier gevonden wordt. Eerst maar even uitblazen op kantoor. De dames en heren waren vol belangstelling. Het was weer even leuk, jullie zijn als het ware mijn familie. 

Mijn echte familie woont niet in de buurt. Zoonlief heeft geen trek in mij dus moet ik het jammer genoeg zonder hem doen (slik). Gelukkig heb ik veel contact met mijn zus Gerrie. Die voelt mij haarfijn aan. Als ik dan verdriet voel krijg ik een fb berichtje en dan schrijft zij.....volgens mij heb je dit even nodig.......en dat klopt dan ook. Zo lief ook.

Na kantoor even pauze. We zijn een hapje gaan eten aan de overkant van kantoor. Daarna naar het MCL, maar waar moest ik zijn. Had geen brief of mail gekregen. Na enig speurwerk moest ik naar de mamapolie. Ze zijn hier sinds kort gestart met oedeem ondezoek. Het gebeurd geregeld dat er, na verwijderen van de poortwachtersklier, vocht in de arm ophoopt. Met dit onderzoek hopen zij dit eerder te kunnen behandelen.

Eerst lengte en gewicht opnemen.  De arts gaf mij een apparaatje in mijn hand om de knijpkracht te kunnen meten. Daarna moest ik met mijn arm in een bak met water waar een overloop in is. Mijn arm moest eerst lang en dan de bovenarm tegen de achterwand. Dan is de arm gebogen. Het water wordt hoger gemaakt totdat die gaat overlopen. Nadat het water niet meer overliep kon zij precies de massa van mij arm bepalen. Dit werd ook met de andere arm gedaan.

Over 3 maanden, na de operatie, is er weer zo'n onderzoek. Ook krijg ik 3 verschillende lijsten met vragen die op dit moment van belang zijn. Deze vragen krijg ik over een jaar weer. Dit is om inzicht te krijgen of de kwaliteit van het leven beter of slechter is geworden.

Doordat er veel tijd in dat onderzoek gebruikt is moesten we snel naar de hoofdingang het MCL route 87. Mij wordt verzocht op het apparaat gaan liggen. Bovenlijf ontblood en dan worden er 3 scans gemaakt van ca 5 minuten per keer. Op de scan zou dan het lijntje naar de poortwachtersklier te zien zijn. Je denkt...... ach dat doe ik wel even, maar dat was toch even anders. Met mijn linkerarm in een sleuf om de oksel goed in beeld te krijgen en met de andere hand de linkerborst naar rechts trekken/duwen was zo gemakkelijk nog niet. Die linkerborst is zo gevoelig dat dit geen pretje was om dit 5 minuten vol te houden. Ook op de rug liggen ca. 15 minuten op zo'n harde tafel was niet prettig, vooral omdar mijn knieën ook niet zo best zijn. De assistente was serieus in haar werk, maar daardoor kwam ze star over.

De arts werd er bij geroepen en zij zocht met geluidsgolven verder. Er staan nu allemaal stipjes en een grote bal van ca 1,5cm getekend. Dat is de plek waar zij de poortwachtersklier heeft gemarkeerd. Volgens haar was dit overduidelijk en er zouden daar een aantal bij elkaar zitten, alleen maar gunstig zei zij. Ik mag het niet wassen of schoonpoetsen andes is het werk voor niets geweest. Wat een dag. Om kwart voor vier stapte we de auto in om naar huis te gaan. We hebben even boodschappen gedaan. Toen we thuis kwamen lagen er heel veel kaarten op de mat. Ik schoot gewoon vol. Wat lief om zoveel kaarten te krijgen.....ik ben ontroerd. Zoveel mensen die meeleven.....

Ik heb ze bij de andere gezet het rijtje wordt steeds langer.

Zelfgemaakte kaarten. Ik kan zien dat de kaarten met zorg zijn uitgezocht en ook de teksten zijn met heel veel gevoel geschreven...... Iedereen hartelijk dank dit doe mij goed.....geweldig.

Ga nu rusten en mij voorbereiden op morgenochtend.

Pijntjes

17 augustus 2016 wat vliegt de tijd. Vannacht heb ik van Jerke per ongeluk een trap tegen mijn knie gehad. Dit voelde ik wel. Dan merk ik op dat de knie nog lang niet hersteld is. Ik heb natuurlijk maanden verkeerd gelopen, mezelf verhouwen. Ik moet eerst weer leren goed te lopen. Maar ja daar heb ik nu even niets aan, ik heb pijn en dat vind ik knap balen.
Er zijn weer een paar mooie kaarten binnen gekomen. Ze preiken op het randje van de kast.

Voelt zo goed al die kaarten....en ik kijk er geregeld naar en ook in. Morgen wordt een drukke dag, daarom vandaag maar even pas op de plaats. Ik heb nog wel het kastje verder in de grondverf gezet.  Komt dit ook nog eens af.                     

Ik ben bij Els geweest en zij heeft me opgeschoond  en een healing gegeven. Het blijft mysterieus, maar goed het werkt wel bij mij. Het is moeilijk om in te beelden dat er wortels uit mijn voeten de grond in gaan tot de kern en vanuit mijn kruin een goudendraad die ik aan de zon moest vastknopen om zo energie op te doen. Het zal allemaal wel, maar het doet wat met mij en daar gaat het om.

Els neemt dit werk heel serieus en verkoopt geen onzin. 

Daarna had ik energie, maar ik was ook moe. Gapen en  niezen volgen elkaar op. Dit is oude energie loslaten ...... zodat nieuwe energie zijn werk goed kan doen.

Eerst maar weer slapen en kijken wat morgen gaat brengen.

                                

                                                                                       

Een beetje energie

Ik heb het gevoel dat ik aardig gerust heb. Langzaam aan stapte ik, al dan niet nog niet zo kwiek, had ik mij voorgenomen om een beetje huishoudelijk bezig te zijn. Na een milde yoghurt met zelfgemaakte cruesli en een kop moccona koffie (jegg). maakte ik een start. Beetje stoffen, beetje vegen al met al kwam er wel schot in.

De computer is kapot en nu hebben we een laptop maar dat gekke ding heeft zo'n goede beveiliging dat het niet mogelijk is hulp op afstand te krijgen. Jasses wil ik mij  mail bekijken.....kan het niet. Na verschillende pogingen richting leverancier en kpn moest ik de laptop maar even vergeten.

Er staat nog een kastje wat gegrondverfd moet worden. Dat kan ik ook wel doen.....

De telefoon gaat. De mamapolie. Omdat ik mij opgegeven heb voor het onderzoek naar oedeem, wat mogelijk in de arm kan komen, wanneer de poortwachtersklier uit de oksel verwijderd wordt. Ik ben blij dat deze afspraak ook op donderdag kan. Nu heb ik 3 afspraken staan. Ik wil ook nog even naar mijn collegae......

Tjonge ik kon het wel eens druk hebben....
Dit gesprek, met de mamapolie, herinnerde mij opeens weer even aan iets wat ik eigenlijk niet wil herinneren.
Ik was opeens uitgeteld

Heb de tv zachtje aangezet en ben languit op de bank naar handbal Brazilië/Nederland en 10km zwemmen Ferry Weertman aan het kijken. Tjonge jonge wat een spektakel. Gek toch dat ik zit te huilen omdat Nederland het vandaag zo fantastisch doet. Bij het wilhelmus hou ik het ook niet droog. Zou het toch spanning zijn......
Trouwens evenwichtsbalk Sanne Wevers was gisteren ook geweldig.
Om 20:34 even naar Epke Zonderland kijken, zou hij het wederom redden?

Schrik schrik

Gisteravond dacht ik, even om de teksten die ik geplaatst heb en daarvan nog in concept heb staan, te wissen. Dit was geen goed plan, want echt alles, maar dan ook alles was weg ook wat in mijn blog staat werd gewist. Hoe ga ik dit nu weer oplossing. Gelukkig is Jerke handig en heeft via de geschiedenis, alles terug gevonden. Maar ja, dan moet het ook weer in mijn blog komen. Hier ben ik vandaag 15 augustus de hele morgen zoet mee geweest. Knippen, plakken de foto's opzoeken en op de juiste plek neerzetten. Kleur tekst aanpassen, ik weet nu dat ik het woord wissen of verwijderen moet mijden....tjonge wat een werk. Ik kon niet alles tegelijk terugzetten.
Tussendoor belde het OCL die stelde mij vragen en dan moest ik er antwoord op geven. Gelukkig zijn deze vragen goed te beantwoorden. Zoals bijvoorbeeld of ik minder eetlust heb, of vermoeider ben. Tja wat wil je met deze uitslag en al de informatie.

Daarna stelde ik haar een aantal vragen, want wat mij gisteren ten oren kwam over de hormoontherapie maakte mij zorgen. Zij vertelde dat ik last kan krijgen van de gebruikelijke overgangsklachten stram, stijfvigheid, nachtelijk transpireren en wat nog meer.

De ene reageert zus en de ander zo op deze therapie. Mochten er teveel ongemakken zijn dan wordt er naar een alternatief gezocht. Het is niet dat ik er geen last van zou hebben...... Ook vertelde zij dat ik het ongeveer 5 tot 7 jaar moet gaan gebruiken. Ook al is dit lang, klinkt het toch als muziek in mijn oren. Pffff gelukkig niet tot in lengte van dagen.

Vandaag is echt zo'n dag dat mijn gevoel heen en weer wordt geslingerd.  Zo kan ik blij zijn en zo zit ik in tranen. Het onzekere is zo beangstigend.

Eigenlijk is het op dit moment niet duidelijk hoe de toekomst er uit komt te zien. Voorheen dacht je hier niet overna.......we leven ons leven. Maar nu er kanker bij is gekomen, kijk ik toch anders naar de toekomst. Pluk de dag is het nu meer geworden. Dit is vast ook niet verkeerd.

Even een weekend er tussenuit

13 augustus 2016 het zou een zonnige dag worden. Vandaag hebben we afgesproken met Liesbeth. Zij is moeder overste in het Liobaklooster te Egmond binnen en zus van Jerke. Deze afspraak is al een aardig tijdje geleden gepland. Jerke en ik gaan voor zo'n 30 mensen, dit zijn nonnen en gasten, het diner voor zondag bereiden. Ik ben blij dat we dit gaan doen. Zo kan ik ook aan wat anders denken dan alleen nog maar aan de operatie die komen gaat.
Vanmorgen eerst nog even in onze winkel bezig geweest. Rond 14:00 uur rijden we naar Egmond binnen. Ik ben moe. Er gaat ook zoveel door mijn hoofd. In de auto heb ik even een tukkie gedaan. Bij hotel van der Valk een kop cappuccino en vervolgens naar Egmond.

We gaan een 3 gangen menu bereiden. Te beginnen met een tuinerwtensoep met broccoli, castello blue en munt

Dan een witlofsalade met fruit met zelfgemaakte rösti en zalm in spek uit de oven.

            

Als dessert een heerlijke romige custard ook zelfgemaakt, op de custard een paar blauwe bessen, een dun chocolaatje en wat slagroom.

Het is een hoop snijwerk maar ach we doen het graag voor hen. Alles biologisch.

We hebben al een aantal voorbereidingen gedaan.

De custard staat af te koelen en de soep staat op het vuur. Straks gaan we de zalm in moten snijden van 3cm ca. 80gram. Ik kan je vertellen dat het al lekker ruikt in deze keuken. We worden wel geregeld onderbroken door de nonnen die ons komen begroeten. Om half 9 's avonds zijn we naar ons slaapvertrek gegaan. Samen met Liesbeth en Jerke heb ik nog een gezellig uurtje gehad. Even bijpraten. Omdat Liesbeth zondag vroeg op moet gaat zij bij tijds naar bed.....logisch....

Na een onrustig nachtje staan we zondag om half 9 wederom in de keuken. Nu is het tijd om de piepers, de witlof, appeltjes, paprika en kruiden te snijden. Het is best een grote klus maar zo leuk. Jerke maakt de soep en witlofsalade en ik de rösti.

Dit menu hebben we niet eerder gemaakt dus is er een gezonde spanning.....gaat dit goed komen....tuurlijk wij kunnen goed koken, het is één van onze passies.

Er zijn twee dames in het klooster die ook borstkanker hebben gehad. Eén van hen kreeg 13 jaar geleden te horen dat zij nog ongeveer 6 maanden te leven had. Tjonge wat gaat er dan door je heen....... Niets meer aan te doen mevrouw, het is niet anders....... Door de hormoontherapie leeft zij nog. Zij moet om de 4 maanden voor controle naar het ziekenhuis omdat zij naast borstkanker ook kankerplekjes op haar longen heeft. Dit zit er nog steeds maar het is stabiel. Daarom wordt zij goed onder controle gehouden. Als je haar ziet dan wordt je gelijk blij. Ze lacht en oogt ook zo vrolijk, eigenlijk straalt zij alsof er niets aan de hand is. Wie had dit verwacht 13 jaar later......, terwijl er 6 maanden gegeven wordt.....

Zij heeft wel het één en ander verteld, waar ik niet vrolijk van werd. Het zorgde er eigenlijk voor dat ik bang en verdrietig werd. Ja.....ik heb borstkanker en het is maar klein....

Het is snel geconstateerd, maar wat komt er straks nog achter vandaan?.......

Ik weet wel dat ik één stap tegelijk moet doen, maar door deze verhalen word ik wel even doorelkaar geschut.

Nog even de aandacht bij het diner en doorgaan. De soep kan geservereerd worden.

Tijdens het eten van de soep wordt de nodige gebaren onze richting gestuurd. De dames en heren eten niet zo vaak dit soort gerechten. Jerke en ik pakken altijd heel goed uit.

Ik ben moe en mijn knie zeurt wat. Moet even een paracetamol hebben. De andere medicijnen zijn zo goed als uit beeld. 1 tramadol per dag nog.

De stoelen in de refter zijn ook niet echt comfortabel, waardoor ik erg bewegelijk ben.

De bedoeling is, om tijdens het soep eten, niet te spreken.....maar goed toen de tranen over mijn wangen rolde, kon ik het niet laten om te zeggen dat ik last heb van lekkage. De tekst van het gebed.....het geloof het komt zo binnen......Het is mij vergeven.....

Het hoofdgerecht wordt aangekondigd en wordt opgediend. Zo ziet het er uit......

Zij vinden het zo lekker vinden zij het applaudisseren. Zelfs de gasten in het gastenverblijf waren verrast met dit menu. Er waren twee kinderen bij en die vinden de rösti zo lekker, dat hun moeder dit thuis ook moet maken.

Het toetje was tongstrelend. Verschillende hebben er wel twee gegeten.

Jerke en ik hebben daarna de beelden gezien die Liesbeth gebeeldhouwd heeft samen met Angel. Zo mooi.......

Na zo'n gezellig weekend met veel werk, vrolijkheid en indrukken, gaan we voldaan op huis aan.

Ook de terugweg heb ik een uiltje geknapt. Ik ben even geen leuk gezelschap voor Jerke. Ik ben blij dat Jerke het snapt. Het is voor hem ook niet makkelijk.

Rustdag

11 augustus 2016 ben ik niet vooruit te branden. Ik moest eruit want de schilder komt de trap nog een keer schilderen, anders was ik blijven liggen. Wie doet me wat ik heb immers zeeën van tijd. Eerst even de administratie van de winkel op orde brengen. Dit lag even op z'n gat. Gelukkig was alles betaald dus even checken of het ook in ons boekhoudsysteem staat. Bakkie koffie met de schilder en maar weer onder een fleesh deken. Temperatuur is goed in huis, maar ik ben zo koud.

Toch maar een kruik gemaakt. Langzaam aan begin ik warmer te worden. Gelukkig gaat het goed met mijn knie. De medicijnen die ik er voor innam (tramedol en naproxen en uiteraard de daarbij behorende maagbeschermer en laxeermiddel) logen er niet om. De pijn was soms ondraaglijk maar ik ging door. Nu na de kijkoperatie gaat het uitstekend met mijn knie en ben ik de medicijnen aan het afbouwen. Misschien komt daar de kou van, het is wel morfine en daar kan je afkickverschijnselen van krijgen. Met een beetje geluk gebruik ik volgende eind week niet 1 tabletje meer voor de pijn in mijn knie. Ik heb een  oud excollega uit Den Haag gebeld, zij, Renee Roos. Ze was zo blij dat ik belde, zij had het al gehoord, je kent het wel.....als een lopend vuurtje en vindt het ook zo naar voor mij. Het contact is er en zal blijven al meer dan 11 jaar hebben we geregeld contact.
Heel even contact met Els om door te geven dat ik vroeg naar de chirurg moet. Vertelde dat ik lui ben het koud heb. Goed zo schrijft zij....  opladen voor wat komen gaat. Kou heeft te maken met energie loslaten die ik niet meer nodig heb. Els hobbelt mee door mijn verhaal omdat zij steeds ondersteuning stuurt of een healing geeft waar ik baat aan heb.

Ahhhh de post, verwacht een brief van het ziekenhuis voor donderdag 
18 augustus, dan wordt de poortwachter in de oksel opgezocht. Vanaf het
zaadje, die in mijn borst gepland is, zo begreep ik, wordt blauw vloeistof gespoten die dan de juiste poortwachter opspoort. Klinkt raar hé,  net of ik over een kasteel praat waar poortwachters voor staan. 


De post....  is een kaart van een collega van Jerke, die wij kort geleden nog gezien hebben. We waren uitgenodigd om pizza te komen eten bij een kennis. Dit was een fantastische avond. We hebben genoten van elkaar en van elkaars zelf gemaakte pizza.                                                                                                                                                       
 

De eerste regels van de kaart......lieve Marieke Zo zitten we gezellig samen op de pizzaparty en zo hoor ik dit vreselijke nieuws  wat een  klote bericht....ongelofelijk..... heb er geen woorden voor......

dit kwam zo binnen ....

Toen moest opeens huilen.

                                 

Het heeft zo moeten zijn. Ja, ook ik heb gevoelens en die knip ik niet met de vingers aan of uit. Ik kan me groot houden maar eens moet het er toch uit. Er komt veel op mij/ons af. Dit pad wil ik niet, eigenlijk niemand niet bewandelen maar het moet....helaas.  

De keerzijde is, dat ik alles in mijn blog kan zetten, van verdriet tot vreugde en al wat er tussen zit, zodat andere kunnen lezen hoe het allemaal gaat.

  

Radioloog en Anesthesist

Vandaag 10 augustus 2016 gesprekken bij Radiologie en de Anesthesist.  Zo jammer dat dit niet rond het zelfde tijdstip kon. Dit betekent dat ik twee keer die kant uit moest. Maar goed we hebben het er maar mee te doen. Om 11:00 uur staat de afspraak gepland voor de Radioloog. Het gebouw waar ik heen gaat ligt achter het MCL en heet RIF (Radiotherapeutisch Instituut Friesland). Het is er stil. Er zit een (oudere)moeder met haar zoon in de wachtkamer. Voor het eerst zo vertelde hij. Wij zijn ruim optijd. Af en toe slofte er iemand voorbij. Op dat moment realiseer ik mij pas, dat hier zieke mensen komen. Allemaal met één doel.....beter worden. Op dat moment voel ik enige spanning komen. Ik dacht gelijk aan Els Tuinhof. Ik hoor haar zeggen......voeten op de grond en zorg dat er wortels de grond ingaan.

Ik dwaal even af, want dit is te leuk om niet te vertellen. Het begon verleden jaar, toen zag ik Els tijdens een ladiesnight healings geven. Ach dacht ik wat een onzin en ben doorgelopen. Maar gek weg bleef het trekken.  Ik wilde ook een healing meemaken.  Deze healing maakte me sterk. Zo'n maand of 3 geleden heeft Els, kijk gerust op haar site  www.bysomeone-els.nl                                                    

      

wederom haar "trukendoos " voor mij geopend omdat ik veel verdriet heb omdat ik mijn zoon niet meer zie. Zij is 2,5 uur met deze healing bezig geweest. Ik was één hoopje verdriet toen ik bij haar kwam en na deze healing liep ik fluitend naar buiten. Het verdriet om mijn zoon is milder geworden, ik kan het aan. Nu geeft zij op afstand een ondersteuning en dit werkt perfect. Ook al is het wazig wat er door haar wordt gedaan en het niet uit te leggen valt, kan ik zeggen dat het werkt.

Maandag 1 augustus een kijkoperatie aan mijn knie gehad, Els heeft daarvoor een healing gegeven en een ondersteuning vlak voor de operatie. De dag erna kon ik al zeggen dat ik geen pijn meer heb. Ik kon ook beter lopen. 3 jaar terug ook een kijkoperatie aan zelfde knie gehad. Het herstel duurde weken en 8k had veel pijn.

Ik heb borstkanker en dat is verschrikkelijk maar het is goed te behandelen en daar vertrouw ik op. Had ik dit begin van het jaar gehoord...... weet ik zeker dat ik anders had gereageerd. 

Nu  weer even terug naar de Radioloog. Heb er langer gewacht dan noodzakelijk was. Er is vergeten te bellen door de receptie dat ik aanwezig ben. De radioloog onderzoekt mijn borsten. Ze vertelt dat er wordt gekozen om een borstsparende operatie te doen omdat het ten eerste een klein dinkie is en dat er met een amputatie net zoveel garantie gegeven wordt. Omdat het een borstbesparende operatie wordt moet er altijd bestraalt worden, om zo, eventueel achter gebleven cellen te vernietiging.  Er zal nog bekeken worden hoe vaak en hoeveel seconden dit per dag zal zijn,  vier weken na de operatie wordt hiermee gestart en ook voor hoelang dit moet doorgaan. Varieert in het aantal weken, maar dit kan zomaar 4 weken kunnen zijn, voor een aantal seconden tot een aantal minuten, afhankelijk wat er nodig is per dag. Het gebeurd alleen op doordeweekse dagen. De borst kan harder worden vanwege het litteken weefsel, kleiner en bij weersveranderingen zal de borst ook gevoeliger zijn. De huid kan kapot gaan door de bestraling (daar krijg ik dan zalf voor en dan is het weer binnen 3 weken hersteld) en het kan dat ik het gevoel heb dat de ribben gekneusd zijn.

Nou nou dat is nogal wat en dat allemaal om goed te herstellen. Hier schrok ik wel van. Ik weet dat ik straks ook een andere geur bij mij heb, maar na verloop van tijd wordt dit minder. Nu ik het zo typt komt het nog meer bij mij binnen.

Daarna ben ik even naar kantoor gegaan samen met Jerke. Mijn collegae waren verrast mij te zien en hadden allemaal veel interesse. Dit doet mij goed, dat zij met mij meevoelen. Dat geeft een warm gevoel. Ook heb ik al een aantal hele mooie lieve kaarten ontvangen. Echt daar ben ik zo blij mee.....ook krijg ik veel app en fb berichtjes.

Om 15:00 naar Medicatie loket, hier worden de medicijnen en nog eens doorgenomen.  Rond half 4 naar de Anesthesist. Het is steeds checken of de gegevens kloppen. Omdat ik kort geleden daar ook heb gezeten was ik zo klaar. Even de bloeddruk controleren 129/76....... mag ik niet klagen, maar het is wel hoger dan de vorige keer. Het apparaatje wat aan de vinger wordt gezet geeft het zuurstofgehalte aan. Ook dit was prima.

Zo'n dag kost veel energie. Ik prijs mij gelukkig met al die lieve mensen om mij heen. En vooral mijn partner die mij hierin steunt. 

Morgen is een rustdag. Vrijdag heb ik een afspraak met de chirurg, ik ben benieuwd.  

Zaadje planten bij röntgen

Het gaat allemaal in sneltreinvaart. Vanmiddag 9 augustus 2016 om 15:00 uur zal het zaadje gezet worden. 

Op de afdeling röntgen waar ook de biopsie genomen is. De arts die mij daarbij injecteerde is er niet meer.......gelukkig. Ik word geroepen. Bovenlijf ontbloten en weer naar dat apparaat wat de borst zo'n pijn doet. Eerst worden er gewone röntgenfoto's gemaakt, dit wordt besproken met de arts. Dus mocht ik even onder de klem vandaan. Na overleg en goedkeuring van de arts wordt het apparaat omgebouwd en kan mijn borst weer op de plaat gelegd worden. Nu komt er een soort voet met uitsparing voor de naald op de borst. Aan de zijkant zit een knop die de voet strakker op de borst zet. Er worden tekens gezet en zo wordt de diepte bepaald, waar het zaadje wordt geplaatst. Het is precisiewerk. De laborantes gaan in overleg met de arts. Ik moest daar vastgeklemd blijven zitten. Het duurt erg lang deze bespreking. De laborantes vragen mij steeds of het nog wel gaat. Ik knikte maar wat.....het moet immers toch gebeuren. Of ik nu pijn had of niet.
Eindelijk waren zij het er over uit dat dit toch de plek moest zijn.

De arts komt met een dunne naald waar het minuscule zaadje inzit en zet deze in mijn borst. Eindelijk klaar dacht ik. Nee nog niet want er moest nu weer röntgenfoto's gemaakt worden om te zien of het zaadje echt goed zat.
De laborantes deden hun best om mij zo snel mogelijk uit deze nogal vervelende situatie te halen. Zij hebben echt het hart op de goede plek, zij weten als geen ander hoe dit voelt.
Als ik Jerke toch niet had. Hij is zo lief voor mij. Rijdt mij, in een rolstoel, door het MCL alsof hij dit al jaren gewend is. Ik kan mij geen betere verzorging wensen.
Ik ben nu wel enorm moe. Dan heb ik het koud en dan weer warm. Ook moest de emotie er even uit. Een paar tranen biggelt over mijn wangen.  Waarschijnlijk ook wel de spanning. Deze malle molen ken ik nog niet. Morgen de volgende afspraken, eerst maar even een goede nachtrust krijgen.

biopsie en de uitslag hiervan op 5 augustus

Nadat er verteld wordt dat er onrustige cellen in mijn borst zitten, komt er een circus op gang dat wil je niet weten.
2 augustus 2016 op mijn verjaardag is er een biopsie gedaan aan mijn aangedane borst.

Ga er maar even voor zitten want dit is wel een bizar verhaal. De arts kwam binnen in zijn gewone kloffie....dus geen doktersjas. Okee dacht ik nog, er zijn er meer die dat doen, maar dan voor nazorg.

Deze arts ging met een echo apparaat over mijn rechter borst. Ik vertelde hem dat de oncoloog een cyste had gevoeld (mogelijk). De arts zocht over de borst en zei, dat is dan heel knap van haar, want ik zie het niet op de echo.
Vervolgens met echo over de andere borst, onderwijl deed deze arts heel onhandig. Alsof het apparaat nieuw was voor hem. Nu zei hij dat hij wat kalkspatjes zag, maar niet om me ongerust over te maken. Hij klikte 7 keer om de plaats van de  bioptie te bepalen.
Ik lig daar met mijn borst klem gezet in het apparaat. Overgeleverd aan deze arts. Na de nodige röntgenfoto om de diepte te bepalen stapte de arts binnen en hij had een lange dunne naald in zijn hand. Hij wilde via de zijkant de verdoving geven. De dames van het lab hielden hem tegen. Nee u moet van bovenaf de naald door dat gaatje/ uitsparing van het apparaat in de borst steken. Oké zei hij en deed wat hem verteld werd. Nou hij begreep het toch nog niet goed want hij wilde de naald al weer eruit halen, nee nee werd er gezegd u moet minsten's nog 5cm dieper. Wat voelde ik mij een proefkonijn. Toen riep ik......Hallo bent u wel arts....weet u wel hoe het werkt?
De laborante boog zich voorover en vertelde dat hij invaller is. Daar werd ik niet vrolijk van. Vlak na de verdoving kwam de holle naald die op dezelfde wijze naar  binnen moest.  De arts had geen idee hoever hij moest gaan. Door de nodige instructies van de laborantes lukte het om de 6 hapjes  te nemen. Langs mijn gezicht liep een dun slangetje waar roodachtig vloeistof doorheen ging. Ik vroeg wat dit was. De laborante vertelde dat het zoutoplossing met bloed was om de wond schoon te houden. Ik zei...... en dit duurt een uur..? Toch raar om naar te kijken.
Nee we zijn bijna klaar verzekerde ze mij. Nu moest er nog een clip in ook met een holle naald. Uit mijn ooghoek leek het of die arts geen handschoenen aan had. De klus was geklaard maar ik voelde me er niet happy bij. De arts ging weg en ik kreeg een bakkie koffie. Ik deel mijn gevoel met de laboranten.  Zij konden het begrijpen en vertelde dat de arts die de biopsie zou nemen een ongeluk heeft gehad. Er is daarom een noodgreep gedaan om een invaller in te zetten. Overigens had hij wel handschoenen aan .....huidkleur deze zijn steriel. Nu is het wachten op de uitslag.

Vandaag is het 5 augustus 2016 deze dag gaat de geschiedenis als een dag die opeens  mijn/onze wereld op zijn kop heeft gezet.
5 augustus met krukken, omdat ik 1 augustus 2016 een kijkoperatie aan mijn knie heb gehad, naar de afdeling oncologie.  Wie had dat gedacht dat ik hier ooit een voet over de drempel zou zetten. Het was de bedoeling om na de laatste mammografie er vanaf te zijn........

Daar zat ik dan met Jerke. De oncoloog zei het vrij snel. Het is niet goed het is kanker. Verwachtingsvol keek zij mij aan. Tja wat wordt er van mij verwacht?
Moet ik huilen.....wat is nu de bedoeling. Zij bleef mij observeren. Toen zei ik, wat verwacht je nou...., moet ik huilen....daar ben jij niet mee gebaat en Jerke en ik ook niet. Ik denk dat het behandelplan besproken moet worden.

Een zee van informatie kwam over ons heen.
Gelukkig kan de borst gespaard worden, maar deze zal wel wat uit vorm komen. Er wordt een radioactief zaadje in de borst geplaatst om zo de locatie vast te stellen, waar de chirurg borstweefsel zal weghalen tijdens de operatie. Er wordt een dag voor de operatie blauw vloeistof in de borst gespoten die naar de poortwachters in de oksel zal leiden. Ook daar wordt weefsel weggehaald om te zien of er geen uitzaaiing is.
De kanker groeit door hormonen daarom zal er hormoontherapie worden toegepast. Dat snapte ik niet, raar toch ...... hormoontherapie terwijl de kanker daardoor groeit. De oncologe merkte dat ik goed geluisterd had en corrigeerde het in anti hormoontherapie. Na de operatie zal er bestraald worden. Mocht er uitzaaiing te zijn in de oksel dan komt er chemotherapie bij. Dit is toch iets wat je niet wilt horen.

Jerke is mijn steun en toeverlaat. Ook hij ondergaat nu het één  en ander. Hij moet ook aan het idee gaan wennen dat de komende tijd er anders uit gaat zien, dan wat wij voor ogen hadden.

De eerste afspraken zijn al doorgegeven.