Maandag 22 augustus 2016

Gisteravond las ik het bericht van iemand die dichtbij mijn oude buurt woont. Zij zaten met hen gezin in Italië en hun zoon had helse pijn in zijn been. Na veel onderzoek is hier botkanker uitgekomen en dan ook nog de variant dat het beenmerg aangetast is. Ik val stil en moet vrezelijk huilen....hij is nog zo jong. De vakantie was nog maar net voor hen begonnen. Wat een nare film is dit.......
Dit wil je toch niet. Ik hoop dat hij er weer bovenop komt. Dat dit een lange weg zal zijn, is wel duidelijk.....zucht zo erg. Zij blijven positief en dat geeft hen kracht.

Wat ik heb slaat nu nergens op. Ja borstkanker .....waar een goede behandeling voor mogelijk is. Moet wel zeggen, dat ik gelijk aan mijn eigen pijn in mijn benen moest denken. Die pijn was ook behoorlijk. Het gaat dan ook wel door mijn hoofd.....als er maar niet.....ik moet die gedachten van mij afschudden anders komt het niet goed.

De nacht ben ik goed doorgekomen. Voel me niet helemaal lekker. Heb de was gevouwen en een beetje licht geveegt. Zweet op de kop.....nu maar weer even zitten.
Straks om half 11 komt mijn vriendin Liesbeth even een bakkie doen. Ik zit zo vol met emotie en dat is er vandaag wel uitgekomen.

De huisarts belt ze wilde Stewart spreken. Ik heb haar zijn  nummer gegeven, hij woont hier immers niet meer. Nog meer emotie, wat is er met mijn zoon aan de hand? Het maakte me bang, vooral na het verhaal van die jongen....

Ik heb ook even contact gehad met Nico mijn leidinggevende van het werk. Ook hij kan begrijpen dat ik emotioneel ben.

Nu nog even met de kapster praten, ook zij is overdonderd door mijn bericht. Morgen komt zij aan huis....mijn haar is zo futloos. Ik ben zo blij dat ze dat wilt doen....

Ik heb Els geappt en gevraagd mij een ondersteuning te geven. Het is een healing op afstand geworden.  Poe schrijft ze, dit is een pittige healing. Ze schrijft mij contact te zoeken met mijn beschermengel en te vragen mij bij te staan. Ach Els.....hoe vraag ik dat....het is zo zo wazig. Ik vind dit moeilijk. Ze schrijft terug dat ik dat met mijn gedachten doet. Maar schrijft ze.... ik lul soms ook hardop. Het is niet altijd zichtbaar maar wel merkbaar. Okee dacht ik baat het niet dan schaad het niet. Ik zei hardop....beschermengel kom mij helpen. Het verdriet was enorm.....menig traantje biggelde over mijn wangen. Ik voelde me ontroostbaar. 
Ik ben gesloopt, ik ben zo moe. Ik ga even rusten.

De huisarts belde mij om te vragen hoe het met mij ging zo na de operatie van vrijdag. Met horten en stoten heb ik het verhaal verteld. Ze zei wel dat ik ook verdriet heb, net als die jongen. We hebben beiden te dealen met een moeilijke periode en ik moet zeker niet denken dat wat ik heb minder erg is. Ze adviseerde mij om zelf met OCL te bellen en dan maar horen wat er uit het teamoverleg is gekomen. Zij neemt vrijdag ook even contact met mij op.
De rust is weder gekeerd.

Ga eten maken.....heb zin in macaroni.