Rustdag

11 augustus 2016 ben ik niet vooruit te branden. Ik moest eruit want de schilder komt de trap nog een keer schilderen, anders was ik blijven liggen. Wie doet me wat ik heb immers zeeën van tijd. Eerst even de administratie van de winkel op orde brengen. Dit lag even op z'n gat. Gelukkig was alles betaald dus even checken of het ook in ons boekhoudsysteem staat. Bakkie koffie met de schilder en maar weer onder een fleesh deken. Temperatuur is goed in huis, maar ik ben zo koud.

Toch maar een kruik gemaakt. Langzaam aan begin ik warmer te worden. Gelukkig gaat het goed met mijn knie. De medicijnen die ik er voor innam (tramedol en naproxen en uiteraard de daarbij behorende maagbeschermer en laxeermiddel) logen er niet om. De pijn was soms ondraaglijk maar ik ging door. Nu na de kijkoperatie gaat het uitstekend met mijn knie en ben ik de medicijnen aan het afbouwen. Misschien komt daar de kou van, het is wel morfine en daar kan je afkickverschijnselen van krijgen. Met een beetje geluk gebruik ik volgende eind week niet 1 tabletje meer voor de pijn in mijn knie. Ik heb een  oud excollega uit Den Haag gebeld, zij, Renee Roos. Ze was zo blij dat ik belde, zij had het al gehoord, je kent het wel.....als een lopend vuurtje en vindt het ook zo naar voor mij. Het contact is er en zal blijven al meer dan 11 jaar hebben we geregeld contact.
Heel even contact met Els om door te geven dat ik vroeg naar de chirurg moet. Vertelde dat ik lui ben het koud heb. Goed zo schrijft zij....  opladen voor wat komen gaat. Kou heeft te maken met energie loslaten die ik niet meer nodig heb. Els hobbelt mee door mijn verhaal omdat zij steeds ondersteuning stuurt of een healing geeft waar ik baat aan heb.

Ahhhh de post, verwacht een brief van het ziekenhuis voor donderdag 
18 augustus, dan wordt de poortwachter in de oksel opgezocht. Vanaf het
zaadje, die in mijn borst gepland is, zo begreep ik, wordt blauw vloeistof gespoten die dan de juiste poortwachter opspoort. Klinkt raar hé,  net of ik over een kasteel praat waar poortwachters voor staan. 


De post....  is een kaart van een collega van Jerke, die wij kort geleden nog gezien hebben. We waren uitgenodigd om pizza te komen eten bij een kennis. Dit was een fantastische avond. We hebben genoten van elkaar en van elkaars zelf gemaakte pizza.                                                                                                                                                       
 

De eerste regels van de kaart......lieve Marieke Zo zitten we gezellig samen op de pizzaparty en zo hoor ik dit vreselijke nieuws  wat een  klote bericht....ongelofelijk..... heb er geen woorden voor......

dit kwam zo binnen ....

Toen moest opeens huilen.

                                 

Het heeft zo moeten zijn. Ja, ook ik heb gevoelens en die knip ik niet met de vingers aan of uit. Ik kan me groot houden maar eens moet het er toch uit. Er komt veel op mij/ons af. Dit pad wil ik niet, eigenlijk niemand niet bewandelen maar het moet....helaas.  

De keerzijde is, dat ik alles in mijn blog kan zetten, van verdriet tot vreugde en al wat er tussen zit, zodat andere kunnen lezen hoe het allemaal gaat.