Op de afdeling röntgen waar ook de biopsie genomen is. De arts die mij daarbij injecteerde is er niet meer.......gelukkig. Ik word geroepen. Bovenlijf ontbloten en weer naar dat apparaat wat de borst zo'n pijn doet. Eerst worden er gewone röntgenfoto's gemaakt, dit wordt besproken met de arts. Dus mocht ik even onder de klem vandaan. Na overleg en goedkeuring van de arts wordt het apparaat omgebouwd en kan mijn borst weer op de plaat gelegd worden. Nu komt er een soort voet met uitsparing voor de naald op de borst. Aan de zijkant zit een knop die de voet strakker op de borst zet. Er worden tekens gezet en zo wordt de diepte bepaald, waar het zaadje wordt geplaatst. Het is precisiewerk. De laborantes gaan in overleg met de arts. Ik moest daar vastgeklemd blijven zitten. Het duurt erg lang deze bespreking. De laborantes vragen mij steeds of het nog wel gaat. Ik knikte maar wat.....het moet immers toch gebeuren. Of ik nu pijn had of niet.
Eindelijk waren zij het er over uit dat dit toch de plek moest zijn.
De arts komt met een dunne naald waar het minuscule zaadje inzit en zet deze in mijn borst. Eindelijk klaar dacht ik. Nee nog niet want er moest nu weer röntgenfoto's gemaakt worden om te zien of het zaadje echt goed zat.
De laborantes deden hun best om mij zo snel mogelijk uit deze nogal vervelende situatie te halen. Zij hebben echt het hart op de goede plek, zij weten als geen ander hoe dit voelt.
Als ik Jerke toch niet had. Hij is zo lief voor mij. Rijdt mij, in een rolstoel, door het MCL alsof hij dit al jaren gewend is. Ik kan mij geen betere verzorging wensen.
Ik ben nu wel enorm moe. Dan heb ik het koud en dan weer warm. Ook moest de emotie er even uit. Een paar tranen biggelt over mijn wangen. Waarschijnlijk ook wel de spanning. Deze malle molen ken ik nog niet. Morgen de volgende afspraken, eerst maar even een goede nachtrust krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten