10 februari 2020
Vandaag voelde ik me niet uitgerust. Heb redelijk geslapen. Bijtijds van huis vanwege het weer. Veel wind waardoor er veer verkeer kan zijn. Dit viel gelukkig mee. Het was bijna 07.50 uur toen we in het OCL waren.
Deze keer had ik een mannelijke verpleegkundige. Mijn gewicht was 800 gram lager. Bij deze chemo zou ik aankomen en niet afvallen. Het is ook niet goed, is mij in het begin verteld.
Mijn zuurstof stond op 95 en bloeddruk 124/80. Hij ging een poging wagen om een goede ader te vinden om bloed af te nemen. Dit voor de ontstekings- en bloedwaarden. Uiteindelijk is de keuze op een ader in mijn hand bevallen.  Hij prikte wel goed maar er kwam langzaam bloed uit. Dit komt omdat de ader verder van het hart afstaat vertelde hij. Het beetje bloed wat hij heeft kunnen krijgen moet maar voldoende zijn. Mijn hand word akelig blauw. Er wordt nog geen infuusnaald ingebracht omdat er een kans bestaat dat de chemo niet doorgaat.
Met het golfkarretje werden we naar radiologie gebracht waar er 2 foto's van de longen gemaakt werden. Dit ging voorspoedig, binnen 5 minuten klaar en dus met golfkarretje weer terug. Bijna 45 minuten later bij de internist in de kamer. Omdat de uitslag er nog niet helemaal is kon hij ons niet direct te woord staan. Hij kon niet met zekerheid zeggen dat de kliebelhoest en verkoudheid nu bij de chemo hoort. Hij vindt het te ernstig, ook gezien de longfoto's, en besluit een rustweek in te lassen. Eerst maar even herstellen. Het is een preventieve chemo en als u daar zo ziek van wordt is niet de bedoeling. Mocht aanstaande maandag het niet beter gaan dan krijg ik prednison en wordt er gekeken of er doorgegaan wordt met de chemo of nog een rustweek in te lassen. Ik begrijp zijn beslissing en ben blij dat er geen kanker op de longfoto's te zien was. Hier was ik zo bang voor😥😥.
Weer codeïne recept dus op naar de apotheek voor in het MCL. Waar een golfkarretje toch handig voor is.
We zijn van achter naar voor het OCL-MCL en hand en pols poli geweest.
Toen we thuis kwamen was ik op. Heb mezelf op de bank gevlijt en heb een dutje gedaan. In de loop van de middag in etappes naar boven. De trap is een marathon. Op het toilet boven heb ik zitten huilen. Wat voel ik me ellendig, de mensen van 100 op TV  doen het beter dan mij.
Vanmiddag nog een beetje zitten kleien. Het projectje wordt erg leuk.
Ook nog een aangenaam telefoontje van een collega. Dit waardeer ik enorm. Ook al heb ik weinig lucht een uurtje visite of even een telefoontje vind ik.....moet kunnen. Ik kan erna weer rusten.