27 februari 2020
Ik lag om half 11 op bed gisteren en sliep gelijk. Na een klein uur eventjes wakker en merkte dat mijn linkerbovenbeen en stukje onderbeen doof aanvoelde. Ik voelde me niet echt lekker maar was te moe om van bed te gaan om opnieuw te controleren. Vrij snel sliep ik weer.
Om 05:00 uur wakker. Dat kan ook niet anders als je half 11 naar bed gaat.
Omdat ik gisterenavond met 14,9 bloedsuikerwaarde naar bed ging heb ik toch gecheckt of deze nu gedaald was. Dit was gelukkig zo,  het staat op 6,3. Maar waarom voel ik me dan zo bibberig en dit is niet van de kou. Wat een bocht is de Prednison. Misschien zijn het afkickverschijnselen van die 10 mg🤔.
Vanmiddag kwam er visite en dat vind ik reuze fijn. Ik had haar een tijd niet gezien en dan is er veel te vertellen. Na 1,5 uur was het voorbij. Dit was ook prima.
De suikerspiegel was naar 16 gestegen.....jammer had een beetje hoop dat deze onder de 15 zou blijven.
Vanaf morgen schrijf ik niet meer over de waardes alleen wanneer het extreem is. Het beheerst gewoon mij  leven.....dat moet niet.... dus even proberen om dit te dimmen. Er bestaat nog zoveel meer dan dat toch.
Ik begin nu gelukkig weer wat op te knappen. Zie weer wat meer en het zeurt niet in mijn hoofd. Ik heb meer lucht en hoeft mij neus niet zo veel te snuiten. Trap op en af gaat ook beter. Nu nog een blokje om kunnen dat zou mooi zijn. Positief toch....