23 februari 2020
Mijn rib net onder mijn linkerborst doet het meeste pijn. Het lijkt wel of het erger wordt.
Door het schommelen van mijn bloedsuikerspiegel is mijn zicht ook niet optimaal. Echt niet leuk, dat de prednison dit te weeg brengt. Waarom is er voor deze troep gekozen, waarom was er geen ander middel om mij weer op de been te krijgen. Het zijn vragen die mij bezig houden. 
Ik let op wat ik eet en om eerlijk te zijn smaakt het me allemaal niet zo lekker. Bij veel producten wat ik voorheen heerlijk vond haal ik mijn neus op.
Zomaar stoppen mag en kan niet, omdat prednison dan mijn nieren een opdoffer geven, waardoor ik zomaar weer in het MCL kom te liggen. Daar bedank ik voor. Voorlopig is het 1 x per dag 4 eenheden insuline bijspuiten. Als het daar maar bij blijft. Uit onderzoek van het OCL zie ik dat de rode bloedlichaampjes op 6.3 staan. Dit is alleen mooi, beter dan 5.5. Boven de 7 is het mooiste.
Met neussnuiten komt nog bloed mee en korstjes....denk ik. Ik heb een beetje was gevouwen en geveegd, maar jongens wat doet dat toch veel met mij. Een beetje knutselen....toen had ik het wel gehad. Het leven staat in het teken van de suikerspiegel. Voor de lunch blijkt dat ik moet insuline spuiten. Ik heb na de lunch minstens een uur liggen slapen. Dit was wel lekker maar ik ben er nog niet echt van opgeknapt. Voor het avondeten was de bloedsuiker 14.3, dat verklaard waarom ik mij nog zo moe voel. Elke dag hoop ik dat het beter gaat en het lijkt op twee stappen vooruit en één achteruit. 
Denk ik dat het hoesten weg is......komt het op bed even terug. Een lichtpuntje naast de waarde van de rode bloedlichaampjes is dat ik geen koorts meer heb.
Morgen nieuwe kans😕